Prachtig

'Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken': een boek over vriendschap, grootse daden en de dood. In Alexandrië probeert de schrijver het plotselinge overlijden van zijn vriend Thomas Blondeau – ook een schrijver – te verwerken. Ondanks dat het verhaal grotendeels fictief is, betreft het een echte vriendschap, namelijk die van Arjan van Veelen met Thomas Blondeau. Een schrijver van wie ik nooit iets gelezen heb, maar met wie ik ergens rond 2004 een stukje mee op gefietst ben en wat woorden mee gewisseld heb. Jammer dat ik geen flauw benul meer heb waar het gesprek over ging.

Na me eerst hortend en stotend door 90 pagina's Proust te hebben gewerkt, was dit boek een verademing. Ik las het in twee dagen uit. De beschouwende stijl van schrijven vond ik erg mooi. Evengoed zit er voldoende vaart en afwisseling in het verhaal, dat heen en weer springt tussen scènes in Alexandrië in het nu en herinneringen van de schrijver aan Thomas en zijn overlijden. Het einde is door zijn eenvoud ontroerend. Veel meer viel er ook niet te zeggen eigenlijk en alle ideeën over grootse daden en onsterfelijkheid verdwijnen achter dat simpele, menselijke zinnetje.

Wat me in het bijzonder beviel, is de soepele manier waarop schrijvers en dichters uit de klassieke oudheid en de huidige tijd in het verhaal verwerkt zijn. Waar ik me normaal groen en geel erger aan schrijvers die te pas en te onpas citaten van Aristoflipperkasteplinus aanhalen op een toon die suggereert dat iedereen natuurlijk weet wie die gast was, wat 'ie geschreven heeft en hoe z'n ochtenddrol eruit zag, krijgt 'Aantekeningen...' nergens een pedante toon. De schrijver weet weliswaar veel, maar deelt het met de lezer op een natuurlijke manier die onderdeel is van het verhaal en wezenlijk is voor wat hij over wil brengen. Tegelijkertijd verwerkt hij moderne zaken, zoals social media, wat op dezelfde manier passend is. Heel erg goed gedaan.

En dan de titel, die wat mij betreft eigenhandig de score van vier naar vijf sterren opkrikt. Een heel mooi boek.