Hallucinante moerassen van de geest

Frank Peters strikes again met Drenkman, een zelfbedacht woord dat tezamen met de slogan 'durf jij nog te slapen?' en de mysterieuze paddenstoelen uit de flaptekst, beloftes doet over het verdrinken in de hallucinante moerassen van de geest. Na Het meisje bij het venster is dit Franks tweede thriller. Hoewel mijn psychische frequentie meestal niet zo lekker samentrilt met thrillers, heeft Drenkman toch mijn aandacht vanaf de eerste pagina's weten te grijpen. Frank verkent niet alleen de louche praktijken van pillendraaiers, maar trekt je mee in de poelen van andermans geest. Proefpersonen die trippen op experimentele medicatie en hun trauma's met folklore verweven zien, alsof ze de grens oversteken naar een woud van schaduwen waar achter iedere boom een onvoorstelbaar wezen schuilt. De sfeer was goed - dat is wat ik tracht te zeggen. Krankzinnig, trippy, duister.
Daarnaast is de tekst, het proza, de woorden en de zinnen en wat dies meer zij, strakker dan in Het meisje bij het venster, alsof Frank na zijn eerste rondje zijn vorm pas écht gevonden heeft en nu stijlvast en vol zelfvertrouwen naar het einde dendert. Wat kan ik er nog meer over zeggen? Het boek leest soepel weg, de perspectiefwisselingen komen nergens onnodig of gekunsteld over en de personages leven. Ik ben niet thuis in thrillerland, maar volgens mij kan Drenkman zich met gemak met de grote namen meten. Neem daarbij dat Frank zijn punkmentaliteit laat gelden door alles zelf te doen en Drenkman wordt een prestatie van formaat die het tijdperk van de selfpubber inluidt met een knal.