Iets onbeschrijfelijks

Ik kan niet pretenderen dat ik de trilogie van Coetzee begrijp. Achter iedere passage lijkt een wereld van betekenis te zitten waar ik als lezer slechts een glimp van opvang. Vaak vind ik het proza gort-en gortdroog, waardoor alles zich af lijkt te spelen in een vrij abstracte wereld waar nergens een boom staat, ieder gebouw dezelfde kleur heeft en alle mensen in raadsels spreken. En toch doet Coetzee me op een manier nadenken over helden (David, Jezus, Don Quichot), religie, betekenis en verhalen die ik bij geen andere schrijver vind. Waarover men niet kan spreken moet men eigenlijk zwijgen: ik kan me voorstellen dat dit boek voor menigeen onbegrijpelijk is - in feite is dat het voor mij ook. Maar Coetzee schrijft op zo’n manier dat er achter de woorden iets onbeschrijfelijks verschijnt.