Extatisch prevelen!

Tijdens de eerste helft van dit boek vroeg ik mij terdege af waarom ik de afgelopen jaren niet door wildvreemden op straat ben aangeklampt, zodat zij in mijn oor konden brullen: ‘HET BOEK VAN DAVID FOSTER WALLACE, HEB JE HET AL GELEZEN? NEE? GIJ ONGELOVIGE, GIJ ZONDAAR, GA HET HALEN DAN IN JE DICHTSTBIJZIJNDE BOEKHANDEL EN SCHIET EEN BEETJE OP!’ - want verdomme, zelden werd ik zo door proza verpletterd, door complexiteit confuus gemaakt en door personages verrast. En dan het absurde gegeven van het grootste thema ‘verveling’ waar David Foster Wallace ‘De Dienst’ voor uitvindt: een bureacratische moloch van een belastingkantoor dat zich over gans de V.S. uitspreidt - briljant, evenals de manier waarop hij de lezer zich soms te pletter laat vervelen door uitgebreid over formulier zus en zo en regeling dit en dat te zeveren, om vervolgens als auteur in post-modernistische stiel op te merken dat je dit best diagonaal had mogen lezen: het boeit geen reet omdat het geen reet boeit, omdat je door verveling heen slaan precies is wat de personages bij De Dienst ook moeten en je als lezer zo met je neus onaangenaam in het thema wordt geduwd. Even een meta-niveautje of 38 boven het gros der schrijvers uitstijgen dus - Wallace flikt ‘t ‘m met speels gemak. Het is allemaal van zo’n enorme creativiteit, zo ongekend en buiten de ongeschreven schrijfregels om, dat ik als lezer niet anders kan doen dan in verering op mijn knieën vallen en in vervoering de pagina’s omslaan.
Maar dan...
De tweede helft kwam minder tot zijn recht, vrees is. Het werd daadwerkelijk wat saai hier en daar - niet saai en tegelijkertijd ‘oh wat is dit FUCKING briljant’, maar echt saai. Er ontbreekt toch wat plot, wat lijm, iets overkoepelends naast ‘De Dienst’. Ik vermoed dat Wallace het eerste gedeelte al vaker doorgelezen en aangepast had en daar bij de tweede helft nog niet aan toegekomen was. Helaas heeft hij zich verhangen voordat The Pale King af was. Waarschijnlijk was het boek nog tweemaal zo dik geworden - en nu is het al een niet misselijke 500+ pagina’s. Het is alsof je een inkijkje krijgt in het schrijfproces. Interessant, maar nog niet volbracht. Toch 5 sterren, want dit boek is zo uniek en inspirerend dat de door depressies gekwelde schrijver er hopelijk post-mortem nog een vleugje eigenwaarde uit kan halen.

Dank u David Foster Wallace, ik zal uw naam voortaan vijfmaal daags extatisch prevelen en uw pagina’s alleen nog met een zijden handschoen omslaan.