Lezersrecensie
Revistische droogheid
Een boek met een Revistische droogheid waar ik meermaals van in de lach schoot. Het zelfbeklag van de hoofdpersoon en zijn onvermogen om vorm aan het leven te geven, gaven hem iets kinderlijks, net als zijn dagdromen waarin hij het jeugdtrauma van een liefdeloze moeder probeerde te compenseren met de liefde van een jongere vrouw. Alsof hij steeds in het midden balanceerde, tussen jeugd en dood, en verlamd is in de positie van een passieve, vrijgezelle man van middelbare leeftijd die alleen kan dromen en nooit durft te doen.
Mooiste zin: ‘Het is alsof de dood zijn bivak al in mij heeft opgeslagen.’
Mooiste zin: ‘Het is alsof de dood zijn bivak al in mij heeft opgeslagen.’
2
Reageer op deze recensie