Lezersrecensie
Graag gelezen!
In ‘Geestgrond’ voel je jezelf opgesloten in een klein stukje natuur aan de rand van een moeras, net buiten een dorp. Lees mee over de ervaringen en gedachten van Silvie.
‘Geestgrond’ opent met een “droom” waarin je leest over een meisje dat aan de rand van een moeras staat en weet wat er met haar zal gaan gebeuren.
“Er zijn geen verrassingen. Ze binden een ander touw om haar nek, houden het mes op tegen de ondergaande zon die net achter de rotsen verdwijnt. Alle benodigdheden liggen klaar, de geslepen wilgentenen, de stapel stenen, de kleine messen en het grote. De stok om het touw mee aan te snoeren.”
Na deze opening moet je even heel diep ademhalen. Daarna lees je verder en ben je verbaasd over hetgeen Silvie mee moet maken om haar vader en een professor ter wille te zijn door middel van dit archeologisch experiment. Ze leven in plaggenhutten en er is absoluut geen gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Hoe ver zal dat gaan?
De nog jeugdige Silvie wordt op zichzelf teruggeworpen en als ze het over geesten hebben, filosofeert ze:
“Wie zijn de geesten eigenlijk, zijn wij het zelf of onze doden? Misschien hebben zij óns wel bedacht, misschien zijn wij wel verzonnen en tot leven gewekt door onze voorgangers uit het verleden.”
De lezer wordt meegenomen in een wereld waarin niet duidelijk is wat echt is en wat inbeelding is. Het voelt heel unheimisch en het wordt steeds erger als duidelijk wordt wat voor akelige man de vader is. Silvie wordt zelfs zo nu en dan om ‘niets’ door hem mishandeld en ook haar moeder moet het ontgelden.
“Dit gaat niet, dacht ik, zo kan ik niet de dag doorkomen, het doet te veel pijn zo erg is het nooit geweest, maar ik wist dat ik het kon, dat ik wel moest. Er zat niets anders op.”
‘Geestgrond’ is een heel goed geschreven verhaal. De auteur maakt ook gebruik van woordspelingen:
“Papa en de professor hadden een discussie over oorlogsvoering, op de toon van mannen die eigenlijk oorlog voeren over discussiëren.
‘Geestgrond’ is een aangrijpend boek dat de lezer al vanaf het begin niet meer de kans geeft om het weg te leggen.
Gevoelsmatig weet je waar het verhaal naartoe gaat en je wilt dat eigenlijk niet lezen, maar je kunt toch niet weerstaan. Soms is het te akelig voor woorden en een beklemmend gevoel van ‘dat zal toch niet gaan gebeuren...’ groeit en groeit.
Ik heb ‘Geestgrond’ graag gelezen.
‘Geestgrond’ opent met een “droom” waarin je leest over een meisje dat aan de rand van een moeras staat en weet wat er met haar zal gaan gebeuren.
“Er zijn geen verrassingen. Ze binden een ander touw om haar nek, houden het mes op tegen de ondergaande zon die net achter de rotsen verdwijnt. Alle benodigdheden liggen klaar, de geslepen wilgentenen, de stapel stenen, de kleine messen en het grote. De stok om het touw mee aan te snoeren.”
Na deze opening moet je even heel diep ademhalen. Daarna lees je verder en ben je verbaasd over hetgeen Silvie mee moet maken om haar vader en een professor ter wille te zijn door middel van dit archeologisch experiment. Ze leven in plaggenhutten en er is absoluut geen gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Hoe ver zal dat gaan?
De nog jeugdige Silvie wordt op zichzelf teruggeworpen en als ze het over geesten hebben, filosofeert ze:
“Wie zijn de geesten eigenlijk, zijn wij het zelf of onze doden? Misschien hebben zij óns wel bedacht, misschien zijn wij wel verzonnen en tot leven gewekt door onze voorgangers uit het verleden.”
De lezer wordt meegenomen in een wereld waarin niet duidelijk is wat echt is en wat inbeelding is. Het voelt heel unheimisch en het wordt steeds erger als duidelijk wordt wat voor akelige man de vader is. Silvie wordt zelfs zo nu en dan om ‘niets’ door hem mishandeld en ook haar moeder moet het ontgelden.
“Dit gaat niet, dacht ik, zo kan ik niet de dag doorkomen, het doet te veel pijn zo erg is het nooit geweest, maar ik wist dat ik het kon, dat ik wel moest. Er zat niets anders op.”
‘Geestgrond’ is een heel goed geschreven verhaal. De auteur maakt ook gebruik van woordspelingen:
“Papa en de professor hadden een discussie over oorlogsvoering, op de toon van mannen die eigenlijk oorlog voeren over discussiëren.
‘Geestgrond’ is een aangrijpend boek dat de lezer al vanaf het begin niet meer de kans geeft om het weg te leggen.
Gevoelsmatig weet je waar het verhaal naartoe gaat en je wilt dat eigenlijk niet lezen, maar je kunt toch niet weerstaan. Soms is het te akelig voor woorden en een beklemmend gevoel van ‘dat zal toch niet gaan gebeuren...’ groeit en groeit.
Ik heb ‘Geestgrond’ graag gelezen.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mieke Schepens
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
