Een gruwelijk goede thriller

Voor dit verhaal was geen andere titel mogelijk: Jij.
De cover voelt aan alsof er bloedspetters op zitten, heel toepasselijk.

Het verhaal is veelal een monoloog van Joe met zichzelf. Alles wordt verteld vanuit zijn oogpunt, wat het meteen een heel bijzondere kijk oplevert voor de lezer. Ik heb deze vertelwijze nog niet eerder gezien bij een thriller. Je blijft Joe volgen, je kunt niet stoppen met lezen, het kan niet snel genoeg gaan en je wilt steeds meer weten. Wat staat er te gebeuren?

De woorden van de heer Moody, de eigenaar van de boekwinkel, zullen nog een heel bijzondere betekenis krijgen in dit boek;
'Het enige wat nog wreder is dan een kooi die zo klein is dat een vogel er niet in kan vliegen, is een kooi die zo groot is dat de vogel dénkt dat hij kan vliegen.'
Joe leidt een totaal zinloos bestaan en er is een eindeloze leegte die door niets gevuld wordt behalve zijn aandacht voor Beck (Guinevere) en alles wat met haar te maken heeft. Guinevere wordt liever Beck genoemd.

Het verhaal draait behalve om Beck, haar leven en vrienden, ook voor een groot gedeelte om boeken, de boekwinkel, wat daar te koop is en wat er zich in afspeelt. Daar is het ook begonnen. Dan Brown, De Da Vinci Code en Stephen King, Dr.Sleep worden genoemd in het verhaal.
Het is een duister, beangstigend verhaal omdat het een onderwerp heeft dat op een dusdanige manier is neergezet dat het zó in het dagelijks leven past. Het kan allemaal gebeuren. We houden daar niet genoeg rekening mee in ons leven. We zijn door het gebruik van social media heel kwetsbaar tegenwoordig maar denken daar verder niet zo over na.

Ik had zo nu en dan met Joe te doen, het leek alsof hij het toch goed bedoelde, alsof het niet zijn schuld was, die arme Joe...
Maar vergis je niet, Joe kan heel berekenend zijn en keihard voor alles en iedereen die hem in de weg staat, of waarvan hij denkt dat het zo is!
Over het thema is vaker een boek geschreven, maar dan altijd uit een ander oogpunt. Dit is gruwelijker. Toch heeft de auteur het verhaal op een manier neer kunnen zetten die er voor zorgt dat je het boek niet weg kunt leggen.
Het verhaal eindigt heel anders dan je zou verwachten. Ik vond het heel knap gedaan.
Het zou zo maar kunnen gebeuren, dat idee gaf me een akelig gevoel achteraf.

Op de een of andere manier deed Joe me denken aan Norman Bates uit Psycho, de triller van Robert Bloch die verfilmd is door Alfred Hitchcock. Norman met zijn vriendelijk gezicht die doet wat hij moet doen, maar ondertussen een verknipt persoon is.

Dit boek heeft alle vijf sterren verdiend!
Heel graag gelezen.