Lezersrecensie
Smaakvol verhaal over de oprichting van een kaasfabriek en veel meer
Het is niet alleen kaas en stoom waar het in dit verhaal om draait. Voornamelijk gaat het plot over de voortschrijdende emancipatie van de beter gesitueerde vrouw in Nederland.
“Het wordt hoog tijd dat die achterlijke wetten waardoor vrouwen niets mogen worden afgeschaft.”
We volgen Lydia’s hart vanaf juli 1892. Ze is in de rouw als enig kind van welgestelde ouders. Ze is nog jong en erft een huis in Amsterdam en een buiten, Welgelegen, in Purmerend. Haar lot als vrouw ligt vast in wetten en traditionele normen. Hoe het heurt en wat er gebeurt raken met elkaar danig in de knoop al vanaf het opruimen van het bureau van haar vader. Daardoor produceert Lydia meer dan kaas samen met haar compagnon kaasboer Huib.
Prachtig invoelend schrijft Simone in dit eerste gedeelte over de gewoontes in deze tijd rond de eeuwwisseling vol omwentelingen. Zeker is de auteur geïnspireerd geraakt door het lezen van de biografie over ‘Cécile en Elsa, strijdbare freules’ van Elisabeth Leijnse (2015, zie: Bronnen). Als er niet steeds zoveel moois te lezen was, zou ik dolgraag deze biografie nogmaals willen lezen. Het is gebaseerd op het dagboek van Haagse freule Cécile en geeft veel illustratieve passages.
Zit je als lezer net lekker in het verhaal over De kaasfabriek en aanverwante topics, wordt het eerste gedeelte abrupt afgesloten en je maakt een sprong in de tijd naar november 1913. Niet lang getreurd, want in dit gedeelte geeft Simone van der Vlugt een onverwachte nieuwe wending aan het verhaal met Nora, dochter van Lydia. Was ik nog een beetje bekend met de suffragettes besproken in het eerste deel, zo niet over de ellende voor alle Belgen, die ongewenst en wreed betrokken werden bij WO I. Het eind van het boek is open, maar sluit toch ook op een mooie manier losse eindjes af.
De kaasfabriek is voor Simone van der Vlugt een jubileumboek geworden, omdat het verscheen in het jaar dat ze vijfentwintig jaar schrijverschap viert. Daarom mocht zij in een antieke jurk uit het openluchtmuseum figureren op de cover van haar eigen historische roman. Een waardig boek heeft Simone hier afgeleverd. Gelukkig niet haar laatste, want in het slotwoord vertelt ze dat ze ‘van plan is er nog heel veel te schrijven’. Ik ben van plan nog heel veel van haar te lezen.
“Het wordt hoog tijd dat die achterlijke wetten waardoor vrouwen niets mogen worden afgeschaft.”
We volgen Lydia’s hart vanaf juli 1892. Ze is in de rouw als enig kind van welgestelde ouders. Ze is nog jong en erft een huis in Amsterdam en een buiten, Welgelegen, in Purmerend. Haar lot als vrouw ligt vast in wetten en traditionele normen. Hoe het heurt en wat er gebeurt raken met elkaar danig in de knoop al vanaf het opruimen van het bureau van haar vader. Daardoor produceert Lydia meer dan kaas samen met haar compagnon kaasboer Huib.
Prachtig invoelend schrijft Simone in dit eerste gedeelte over de gewoontes in deze tijd rond de eeuwwisseling vol omwentelingen. Zeker is de auteur geïnspireerd geraakt door het lezen van de biografie over ‘Cécile en Elsa, strijdbare freules’ van Elisabeth Leijnse (2015, zie: Bronnen). Als er niet steeds zoveel moois te lezen was, zou ik dolgraag deze biografie nogmaals willen lezen. Het is gebaseerd op het dagboek van Haagse freule Cécile en geeft veel illustratieve passages.
Zit je als lezer net lekker in het verhaal over De kaasfabriek en aanverwante topics, wordt het eerste gedeelte abrupt afgesloten en je maakt een sprong in de tijd naar november 1913. Niet lang getreurd, want in dit gedeelte geeft Simone van der Vlugt een onverwachte nieuwe wending aan het verhaal met Nora, dochter van Lydia. Was ik nog een beetje bekend met de suffragettes besproken in het eerste deel, zo niet over de ellende voor alle Belgen, die ongewenst en wreed betrokken werden bij WO I. Het eind van het boek is open, maar sluit toch ook op een mooie manier losse eindjes af.
De kaasfabriek is voor Simone van der Vlugt een jubileumboek geworden, omdat het verscheen in het jaar dat ze vijfentwintig jaar schrijverschap viert. Daarom mocht zij in een antieke jurk uit het openluchtmuseum figureren op de cover van haar eigen historische roman. Een waardig boek heeft Simone hier afgeleverd. Gelukkig niet haar laatste, want in het slotwoord vertelt ze dat ze ‘van plan is er nog heel veel te schrijven’. Ik ben van plan nog heel veel van haar te lezen.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mieke Scheveningen
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
