Hercules Poirot in actie gebracht tot het verrichten van twaalf goede werken

Hercule Poirot wil zijn doopnaam eer aan doen door voor zijn pensioen zelf de twaalf werken van Hercules te volbrengen. Op zijn eigen onoverwinnelijke manier de wereld bevrijden van twaalf plagen voordat hij met pensioen gaat. Dit keer moet hij op zoek gaan naar symbolische zaken. Voordat hij het weet wordt hij benaderd door de twaalf werken zelf. De lezer volgt Hercule op de voet om te kijken of hij de gewenste heldenstatus van Hercules kan evenaren.

Deze thriller vond ik de minste van al mijn twintig gelezen Agatha Christie’s, maar nog steeds heel echt van haar signatuur. Ik geniet niet alleen van die fantastische moordverhalen van haar, de even zo grote portie aan diverse typetjes vind ik vaak net zo leuk en geven haar verhalen veel verve. Hercule Poirot zou zeggen: “C’est le ton qui fait la musique.” De twaalf plagen die Poirot oplost zijn gebaseerd op het mythologische verhaal van Hercules. Knap dus dat Agatha dit voor elkaar bokst. Het zal ook voor haar een uitdaging zijn geweest. De diverse korte verhalen blijven daardoor te oppervlakkig en bleven bij mij niet hangen. Als ik een verhaal tot mijn favoriet zou moeten rekenen ga ik voor De Augiasstallen. De stallen van de politiek worden hier eens op een fijngevoelige manier door Hercule Poirot snel en doeltreffend uitgemest.