Tijd als dimensie

‘Tussen de dagen’ van Luc Vandromme gaat onder je huid zitten. De twee parallelle verhalen zinderen en stuwen de lezer voort tot finaal alles op zijn plek valt. En dat is heerlijk ontluisterend.
Wat is tijd? Die vraag stellen zich de hoofdpersonages en ook de lezer. Vanuit natuurkundig opzicht kunnen we spreken over de vierde dimensie. Einstein gaf het al aan: de drie dimensies om plaats en ruimte aan te duiden en de tijd zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En dan is er nog het aspect van de massa. Hoe gedragen mensen zich in al die dimensies?
In dit boek voel je die vraag voortdurend terugkeren. Tijd is het permanente vervagen van het nu en het focussen op wat hierna komt en tegelijk het teruggrijpen naar het verleden.
Voor de hoofdpersoon Mauro in de tegenwoordige tijd, lijkt het alsof het verleden een weerhaak geslagen heeft in het heden. Het mag er nog niet zijn, de plot wordt alsmaar uitgesteld. Voor de hoofdpersoon Lanzo La Catena in 1560 wordt tijd een middel tot het bereiken van macht. Hoedje af voor de auteur voor het vele historische onderzoek hieromtrent.
De schrijver schuwt de grote thema’s niet. Leven, liefde, macht en dood worden soms met humor, soms bloedserieus, soms filosofisch benaderd. Alles even sterk.
Luc Vandromme is een meester in het vangen van een sfeer in enkele zinnen. Een paar voorbeelden:
‘De seizoenen hebben zijn gezicht verkreukeld.’ ‘De regen valt in diagonale strepen. Alsof de zee zich voor het venster heeft verplaatst.’ ‘Een kreet rolde van de trap.’ ‘Op het voetpad drukken de platanen schaduwpatronen op de stenen.’ ’De warmte van de dag kleeft aan de meubelen.’ ‘Een kille rilling rimpelde over zijn huid.’
In ‘Tussen de dagen’ wordt het raadsel van tien verloren dagen gekraakt. Om het met de woorden van Leonard Cohen te zeggen: ‘There’s a crack in everything, that’s how the light gets in.’
En net dat heeft Luc Vandromme literair prachtig gerealiseerd. Een echte aanrader!