Het is een bijzonder verhaal, met een mooie mix van fictie en non-fictie.

Hannah, een Joodse jonge vrouw gevangen in een concentratiekamp en Rolf, een Duitse soldaat die de gevangenen bewaakt. Zo op het eerste gezicht zijn er weinig overeenkomsten, maar toch zijn die er. Ze zijn beiden op een plek waar ze niet willen zijn en beiden moeten dingen doen die ze niet willen doen. Te midden van deze gruwelijke plek en waar beiden de andere kant hartgrondig moet verafschuwen ontstaat er toch een band. Maar welke kant kiezen ze uiteindelijk?

We kennen allemaal de boeken over de gevangenen in de concentratiekampen en alle verschrikkelijke dingen die ze hebben moeten meemaken of ondergingen. In dat opzicht is dit boek niet anders, behalve dat we ook het verhaal ook beleven door een Duitse soldaat. Rolf is een zoon van een belangrijke Nazi en moet dus een hekel hebben aan de gevangenen. Alleen Rolf is dat niet, hij ziet de gevangenen als mensen. Hij beseft ook dat hij dat moet verbergen, anders zullen ze hem pakken.

Hannah heeft een afschuwelijk leven in het kamp, ze ziet velen om haar vermoord worden. Maar toch probeert ze het beste ervan te maken. Ze wordt ter werk gesteld als verpleegster, waar ze gruwelijke dingen ziet en moet doen. Maar toch blijft ze hoop houden en doorzetten.

Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Zo vertelt Hannah wat ze meemaakt, en ook Rolf komt zo aanbod. Hierdoor worden ook de gedachten en de twijfels die ze ervaren duidelijk. Gevoelens van verdriet en wanhoop maar ook van strijd en hoop.

Hoewel de verhalen in het boek echt verschrikkelijk zijn, laat het ons niet vergeten. Marieke heeft met deze Novelle voor een mooie balans gezorgd, ze heeft fictie en non-fictie samengebracht. Daarnaast laat ze zien dat niet iedereen gelijk is, niet alle Nazi’s waren slecht en haten de Joden. Zij hadden vaak ook geen keus, en dat besef drong ook door bij Hannah. Terwijl ze zo omringd was door alle duisternis zag ze wel nog lichtpuntjes.

De personages zijn herkenbaar en voelen echt. Aan sommige heb je een gigantische hekel en je hoopt dan ook dat die uit de buurt blijven bij Hannah. Rolf voelde als een zachtaardige en zorgende man die echt nog oog had voor de gevangenen. Hannah vond ik soms nog wat naïef, en zorgde ook voor de nodige spanningen bij. Want ik hoopte dat ze niet gesnapt zou worden.

Het is bijzondere verhaal, met een mooie mix van fictie en non-fictie, waarbij je als lezer meerdere emoties ervaart. Maar het zal je zeker ontroeren.