Om te huilen zo mooi

Net als bij de damesvariant van dit boek, 'Gedichten die vrouwen aan het huilen maken', was ik ook bij dit boek vaak ontroert door de gekozen gedichten. Bij het door Rick Nieman gekozen 'Als' van Kipling bijvoorbeeld of 'Lamento' van Campert, gekozen door Joost Zwagerman. Het laatste gedicht wordt, in het licht van wat we nu over Joost weten, extra pijnlijk. Dat hij juist dit gedicht gekozen heeft. Over iets waarvan je nooit dacht... dat je nooit meer... Een zwaar gemis.

Bij Willem Wilmink moet ik altijd even zuchten van de mooie cadans van zijn zinnen, zoals ik bij Lévi Weemoedt moet grinniken om zijn melancholieke tragiek. Echter, om geen van de gedichten moest ik echt huilen, tot ik, helemaal achter in het boek, bij het gedicht kwam dat Eric Corton gekozen had: 'Sterfbed', van Jean Pierre Rawie, een voor mij onbekende dichter. Het verhaalt over een man die naast zijn stervende vader zit en diens hand vasthoudt. Wie machteloos veel van zijn vader houdt, zoals ik dat doe, weet dat er ooit een moment zal komen dat het afscheid daar is. Dat jij degene zult zijn die zijn broze, oude hand vasthoudt. Ik wil er niet aan en daarom moest ik huilen om dit prachtige gedicht.