Wanneer we ons onbespied wanen

Er bestaan er meer, goede cartoonisten, maar geen één was zo briljant in het neerzetten van de zich onbespied wanende mens als, de onlangs overleden, Peter van Straaten. In zijn werkzame leven liet hij talloze tekeningen na die zijn uitgever De harmonie per thema (zoals het kantoorleven, gezin, relaties en vakanties), nog één keer voor ons bundelt. Geen nieuw werk meer, maar het meest treffende van zijn oeuvre bij elkaar. Heel terecht, want wat is het heerlijk om Was ik maar thuisgebleven, het tiende deel in deze reeks, open te slaan en ‘de buren’ met die genadeloze pen van hem heel subtiel, maar ook heel precies in hun vakantieleed verbeeld te zien.

Al die lijntjes en krasjes waarmee hij zijn zwart/wit pentekeningen opbouwde, heel gedetailleerd qua setting en lichaamstaal en dan de gezichtsuitdrukkingen met een paar summier geplaatste streepjes. Hij had een talent om met een paar welgeplaatste woorden zijn beeld te onderstrepen. Wat een observatievermogen om ons precies in die ene treurige seconde zo herkenbaar, op zijn meest menselijk vast te leggen. Door zijn ogen kijken we met humor naar scenes uit ons eigen toneelstuk. Tot vijfmaal toe won hij hiermee de Inktspotprijs, de laatste nog in 2016. Voor wie zijn werk nog graag een keer bewondert is er op het moment in het Nederlands Persmuseum Amsterdam een expositie over met name zijn  journalistieke werk.

Tekening na tekening zien we in deze bundel de tijd aan ons voorbij trekken, koffers krijgen wieltjes, topless wordt weer bikini, kleine auto’s worden groot, maar de mens blijft onverbeterlijk zichzelf. Hij houdt ons de spiegel voor, waar je grinnikend in kunt kijken en misschien, heel misschien, wijzer van kunt worden. Pak dit boek in of maak gebruik van je annuleringsverzekering en blijf na het lezen maar gewoon lekker thuis dit jaar.