Verfrissend

Wat een verfrissend boek om te lezen was dit, even een helemaal andere insteek om een verhaal te vertellen. Ik heb hier echt van genoten, ook al klinkt het misschien wat gek in de oren gezien het onderwerp waar een kleine groep mensen zich volledig verliest in het spirituele verheven idealen. Door elke keer het verhaal vanuit een ander perspectief te vertellen, door bijvoorbeeld de ogen van de nacht, de ouders, de twijfel, twee geitenwollen sokken, weet het precies de vinger op de juiste plekken te leggen.

'Melodie, die de anderen bij elkaar riep omdat het haar goed leek allemaal hun gevoelens te benoemen, terwijl er overduidelijk twee waren die daar helemaal geen zin in hadden, waarop Petrus benoemde dat hij beklemming en dwang voelde, en Melodie antwoordde dat zij daar een heel gekwetst gevoel van kreeg en aan Petrus vroeg wat dat met hem deed, waarna Petrus totaal met zichzelf in de knoop raakte, omdat hij aan de ene kant niet over zijn gevoel wilde praten, alleen maar omdat dat moest van Melodie, maar aan de andere kant inmiddels bijna overkookte van woede, en dus verschrikkelijk hard moest werken om zijn gevoel in zichzelf te houden en zwijgend in zijn glaasje kruidenthee te blijven staren, helemaal toen Melodie vervolgens vroeg wat Muriël eigenlijk voelde bij het gedrag van Petrus, en Muriël antwoordde dat ze ook best verdrietig werd van Petrus' geslotenheid, zodat Petrus, nadat Melodie hem had gevraagd hoe het voor hem voelde dat hij dat gevoel bij Muriël teweegbracht, zich genoodzaakt zag het glaasje thee tegen de muur kapot te gooien.'