'mijn vader is zijn taal kwijt'

In dit autobiografisch verslag schrijf, tekent, knipt en plakt Ephameron over de laatste tien aangrijpende jaren van haar vader, die leed aan primaire progressieve afasie.

Alles wat er nog over is is een zoeken naar letters die een woord willen vormen. Maar welk woord ook alweer? Ook dat is kwijt. Een korte zin wordt een woord, alleen nog een reeks klanken en niets hangt meer samen. De samenhang van de dingen, tussen de dingen, tussen de dingen en dierbaren is zoek, verloren gegaan. Pijnlijk confronterend zijn zijn door haar overgeschreven dagboeknotities die ze verwerkte in dit beeldverhaal, het meest tastbare van zijn zoeken zichtbaar gemaakt.

Hoe krachtig en prachtig zijn haar beelden, hoe diep dringen ze in mijn door. Opnieuw.

'mijn vader is de taal kwijt

hij loopt verloren tussen klanken, vormen, kleuren

eerst kon hij nog lezen
toen sprak hij alleen in lettergrepen

nu zijn het losse klanken die hij uitstoot
waarbij hij ons ijverig toeknikt
huilt
of een oogje knipt en listig lacht'