Om nog één keer met heimwee achterom te kijken en vol zin de toekomst in te stappen

Mijn zoon

Mijn zoon stormt door het huis,
een roffel op de trap. Hij is
zichzelf een motor. Het lied
dat in hem leeft ontsnapt hem
soms. Ik hoor hem zingen
op de gang en zwijg.

's Nachts is hij bang, hij twijfelt
aan zichzelf, aan ons, de wereld.
Ik neem hem in mijn arm
en zonder spreken vaag ik
de oorlog weg en kinderkanker,
mijn eigen dood, het monster van de tijd.

Ik lieg hem voor en red hem
tot wij beiden slapen in gestolen veiligheid.

1994, Anna Enquist

Dit gedicht stond er helemaal niet in, maar ik moest er wel steeds aan denken. Mijn nest is leeg, na 30(!) jaar. Vier zonen zijn uitgevlogen. Ik vind dat nogal een mijlpaal en vind het ook vreemd voelen. Naast goed en fijn en ademruimte, nieuwe wegen om in te slaan, ook stil en kaal en een missen van een tijd die nu echt voorbij is.

Dat er dan net nu een boek verschenen was over het lege nest, oh heerlijk toeval! En dan ook nog eens geen zelfhulpboek (zo'n crisis is het nou allemaal ook weer niet), maar een vlot geschreven boek waarin Deirdre en Dorine het thema van alle kanten bekeken.
Ze luisterden podcasts, bekeken onderzoeken, doken in artikelen en boeken over het onderwerp, stopten er een stukje geschiedenis en culturele verschillen in, lieten naast vele deskundigen ook heel veel ouders en hun nestverlaters zelf aan het woord. Schreven over het missen van je kinderen en de dynamiek, schuldgevoelens over waar je misschien anders had willen handelen, de blijdschap over meer ruimte en nieuwe mogelijkheden, je relatie of geen relatie, de nieuwe dimensie met je kind/kinderen, de overgang, vergankelijkheid, mantelzorg etc.
Veel passeerde de revue en ik heb het met plezier gelezen. Het ideale boek om nog even een keertje vol heimwee achterom te kijken en dan uit te kijken naar de dingen die nu op mijn pad komen.

Eén ding heb ik alleen wel grondig gemist, waar waren de middelbaar- en laagopgeleide ouders en hun ervaringen. Op een aantal punten ziet het verhaal er dan toch echt anders uit. Op een enkel zinnetje na diepten ze het niet echt uit. Ze erkenden dit punt wel, in het dagblad Trouw staat: 'Een tussenjaar in Zuid-Amerika, een huis met zwembad: Enthoven en Van der Wind realiseren zich dat ze uit ‘geprivilegieerde bubbels’ komen, zeggen ze. Zij kunnen hun kinderen dingen bieden waar anderen alleen maar van kunnen dromen.' Ik had toch graag gezien dat ze wat meer moeite zouden hebben gedaan om ook verhalen van andere ouders te laten horen, dan had ik mijzelf ook wat meer erin kunnen herkennen.