Ruim voldoende stof tot praten

Samen met mijn partner (en dat is hij al 29 jaar) kozen we ervoor dit boek te lezen. Niet omdat het nodig was, maar omdat het ook fijn is iets te lezen waarin je je kunt herkennen en er wat te filosoferen valt, want blijven groeien doen we graag (nou vraag ik me wel af hoeveel je werkelijk leert als mens, maar ieder beetje groei of vooral de wil te groeien is meegenomen ;-)). En dan is -eerlijk is eerlijk- er nog het stukje ‘delen’ en 'zoeken naar bevestiging' want ook dat is best lekker, beseffen dat je het zo gek nog niet doet samen.

Het was mijn eerste ervaring met De Botton, dus ik was ook nieuwsgierig naar hoe hij schrijft en denkt. Hoe hij schrijft... soepel, hij weet je eenvoudig mee te nemen op de weg van liefde. De liefde zoals die werkelijk is, liefde die ruimte krijgt omdat je het romantische beeld en alle idealen die daarbij horen kunt loslaten. Hij laat zijn visie zien aan de hand van een koppel (Kirsten en Rabih), en laat hun liefde in al zijn fases door het hele boek terugkomen. Dit was ergens ook een beperking, want dit koppel kan nooit genoeg nuance tonen voor iedereen om zich erin te kunnen vinden en houdt ergens op midden 40, wanneer hun kinderen ongeveer 10 jaar zijn. Maar goed, tot ruim de helft is de visie van De Botton interessant genoeg om dat totaal niet bezwaarlijk te vinden en is het geregeld heel herkenbaar. Tot dan vond ik het boek ook een goede 4 sterren waard...

Maar dan. De Botton heeft een stokpaard en dat is overspel, dit beslaat in verhouding tot de rest van dit boek een onevenredig groot deel, waardoor er buitensporig veel nadruk op komt te liggen. Nou kijk ik er vrij nuchter tegenaan en is overspel een feit waar veel relaties mee te maken krijgen (of kunnen krijgen) en wat daarvan de oorzaken zijn en hoe je daarmee om wilt gaan zijn breed en divers. Niet voor De Botton, waar hij eerder in het boek de romantiek terugbrengt naar een realistische kijk op de liefde (en dat doet hij sterk) gaat hij vervolgens overspel buitensporig eenzijdig en romantisch benaderen en zien als louter een liefdevolle goede daad, waardoor ik vind dat hij behoorlijk aan geloofwaardigheid inboet. Net zo min als de liefde zwart/wit is, is overspel dat ook niet, naar mijn mening. Uitspraken als: ‘Zou het rationeel zijn om iemand te vertrouwen die, in bepaalde omstandigheden, niét heel erg in de verleiding komt overspel te plegen?’ Of ‘Wie nooit is bedrogen, is niet in de ideale omstandigheden om trouw te blijven.’ Vormen slechts een klein deel en doet tekort.
Op dat punt in het boek gekomen verdwijnt ook de visie van de vrouw (Kirsten) vrijwel volledig en verwordt Rabih steeds meer het alter ego van De Botton zelf. Hiermee maakt hij de afstand die hij eerst zo goed bewaarde zó klein dat het verhaal gaat haperen en in mijn ogen en ook niet meer herkenbaar is voor een grote doelgroep. Uiteindelijk ging het mij echt tegenstaan.

Leesbaar boek met genoeg plus- en minpunten, maar vooral met voldoende stof tot praten.