Lezersrecensie
Lekkere thriller om je heerlijk een paar uurtjes in te verliezen
26 februari 2015
Met een kei van een proloog trekt Anne Nicolai de lezer meteen het
verhaal in. De sfeer is meteen gezet….sinister, eng,
spookachtig…
Het verhaal begint vervolgens rustig en kabbelt een tijdje voort. In een vlotte, gemakkelijk leesbare stijl lezen we over Karine en haar besognes.
De personen in het boek komen geloofwaardig over. Ik had alleen een beetje moeite met de overbezorgde houding van Karine richting Sofie. In het begin van het verhaal dan, want later heeft ze wel degelijk reden voor zorg. Ik vond geen herkenning in haar bijna panische bezorgdheid voor haar dochter, het ergerde mij zelfs enigszins.
Daar tegenover staan echter de emoties later in het boek, die zeer beeldend en beklemmend overkomen op de lezer. Je voelt de machteloosheid, de angst en de paniek van Karine.
“Wat ben ik toch een zenuwpees, denk ik. Zelfs in mijn eigen huis voel ik me niet op mijn gemak. Ik zie overal dingen die er niet zijn en nu hoor ik ze zelfs.”
‘Vergeten grond’ begint zoals gezegd spannend. Maar eigenlijk komt die spanning pas heel laat in het verhaal weer terug. Er loopt wel een zekere onderhuidse spanning door het boek, maar ik vond het verhaal redelijk voorspelbaar. De plot is echter wel spannend en zit goed in elkaar. Niet heel verrassend, maar wel leuk om te lezen.
Anne Nicolai heeft een bovennatuurlijk draadje door het verhaal gesponnen. Nu ben ik misschien erg nuchter en is het mij al snel te ‘zweverig/vaag/etc.’, maar in ‘Vergeten grond’ komt er geen zweverigheid om de hoek kijken. Dit deel vond ik dan weer wel zeer geloofwaardig verteld.
De titel en cover zijn prachtig. Naar mijn mening straalt het beeld van de cover de juiste sfeer uit. Mysterieus, verlaten, eenzaam. De titel is pakkend, maar wordt ook helder uitgelegd meteen aan het begin van het boek.
“Sofie dartelde rond in de tuin, terwijl Rob nog opmerkte dat het huis toch wel afgelegen lag. Buiten de dorpsgrenzen, vlak naast een weiland en een stuk bos, met een boomgaard en een oude paardenstal, op vergeten grond.”
www.wieschrijftblijft.com
Het verhaal begint vervolgens rustig en kabbelt een tijdje voort. In een vlotte, gemakkelijk leesbare stijl lezen we over Karine en haar besognes.
De personen in het boek komen geloofwaardig over. Ik had alleen een beetje moeite met de overbezorgde houding van Karine richting Sofie. In het begin van het verhaal dan, want later heeft ze wel degelijk reden voor zorg. Ik vond geen herkenning in haar bijna panische bezorgdheid voor haar dochter, het ergerde mij zelfs enigszins.
Daar tegenover staan echter de emoties later in het boek, die zeer beeldend en beklemmend overkomen op de lezer. Je voelt de machteloosheid, de angst en de paniek van Karine.
“Wat ben ik toch een zenuwpees, denk ik. Zelfs in mijn eigen huis voel ik me niet op mijn gemak. Ik zie overal dingen die er niet zijn en nu hoor ik ze zelfs.”
‘Vergeten grond’ begint zoals gezegd spannend. Maar eigenlijk komt die spanning pas heel laat in het verhaal weer terug. Er loopt wel een zekere onderhuidse spanning door het boek, maar ik vond het verhaal redelijk voorspelbaar. De plot is echter wel spannend en zit goed in elkaar. Niet heel verrassend, maar wel leuk om te lezen.
Anne Nicolai heeft een bovennatuurlijk draadje door het verhaal gesponnen. Nu ben ik misschien erg nuchter en is het mij al snel te ‘zweverig/vaag/etc.’, maar in ‘Vergeten grond’ komt er geen zweverigheid om de hoek kijken. Dit deel vond ik dan weer wel zeer geloofwaardig verteld.
De titel en cover zijn prachtig. Naar mijn mening straalt het beeld van de cover de juiste sfeer uit. Mysterieus, verlaten, eenzaam. De titel is pakkend, maar wordt ook helder uitgelegd meteen aan het begin van het boek.
“Sofie dartelde rond in de tuin, terwijl Rob nog opmerkte dat het huis toch wel afgelegen lag. Buiten de dorpsgrenzen, vlak naast een weiland en een stuk bos, met een boomgaard en een oude paardenstal, op vergeten grond.”
www.wieschrijftblijft.com
1
Reageer op deze recensie