Persoonlijk en heftig verhaal, op een toegankelijke wijze gebracht, dat boeit en raakt

Toen ik in het boek begon te lezen, leek het alsof ik een chicklit onder handen had. Jong stel, snel leven, volop bezig met carrière en leuke dingen. Zelfs de schrijfstijl doet sterk denken aan dit genre. Het leest zeer prettig en gemakkelijk. Maar dan neemt het verhaal een dramatische wending en besef je je ineens dat je geen chicklit, maar non fictie aan het lezen bent. En dat geeft een enorme lading aan het verhaal, hoewel het blijft lezen als een populaire roman.
Het lastige aan het recenseren van non fictie vind ik dat het niet te beoordelen valt. Wie ben ik om een oordeel te geven over het verhaal? Ik kan geen sterren verbinden aan dit soort verhalen. In deze recensie vertel ik dan ook wat het verhaal met mij deed. De beoordeling (en de sterren) geef ik puur en alleen voor het technische aspect van het boek (hoe is de opzet, stijl, etc).

Zoals gezegd leest het verhaal erg gemakkelijk. In snelle en duidelijke taal wordt er een heftig verhaal verteld. En er komt zowaar regelmatig een dosis humor om de hoek kijken. Knap als je een verhaal als dit toch enigszins luchtig kan maken, al is het maar om het leesbaar te houden.
Het verhaal is als het ware een verslag van een moeder naar haar kind. Het kindje in Tania’s buik wordt letterlijk aangesproken. Dat maakt het tot een persoonlijk verslag, een intieme inkijk in het leven en het hart van een doodzieke moeder.

“Het kan simpelweg niet. Kanker? Dat hebben andere mensen, ik niet. Ik ben jong, ik sport, ik eet gezond. Ik heb wel lang gerookt, maar daar ben ik vijf jaar geleden al mee gestopt. Ik sta op het punt om mijn eerste kindje te krijgen. Ik kan gewoonweg geen kanker hebben. Niet nu.”

De titel is heftig. Het maakte mij vanaf het begin ook nieuwsgierig naar de afloop. De verklaring van de titel wordt heel mooi beschreven in het verhaal. De cover sprak mij in eerste instantie niet zo aan. Hij past echter wel goed bij het verhaal. In die zin goed gekozen dus.

Ik zat bij het begin meteen helemaal in het verhaal door de herkenning. De leuke spanning wanneer de beslissing valt dat je zwanger wilt worden… De verbazing en zelfs ongeloof wanneer je dan daadwerkelijk zwanger blijkt te zijn… Het geheim wanneer alleen jij en je partner weten van het wondertje in je buik… Maar ook de angst dat er iets niet goed is. De paniek wanneer je bloed verliest. Wat herkende ik mezelf in de beschrijvingen van de angst bij elke echo, de angst dat het niet goed gaat met je kindje. De schrik die je om het hart slaat als je je kindje te lang niet voelt bewegen. Hoewel met een andere achtergrond, weet ik maar al te goed dat niet alleen zwanger worden geen vanzelfsprekendheid is, maar zwanger blijven net zo goed. Sommige stukken las ik dan ook met tranen in mijn ogen.

Wat een moedig besluit om volledig te kiezen voor je ongeboren kindje, ook als je eigen leven daardoor gevaar loopt. Tania legde zich niet zomaar neer bij de mening van de artsen, maar ging zelf zoeken naar andermans ervaringen en andere behandelmogelijkheden. Je zou zeggen: ‘Dat doet een moeder nu eenmaal voor haar kind.’ Maar toen Tania dit besluit nam, was het kindje in haar buik nog zo ontzettend pril en klein. Tania had haar kindje nog nooit voelen bewegen. Ze had nog nooit in zijn ogen kunnen kijken. Ze wist niet of dit kindje op haar zou lijken. Ze kende de glimlach van haar dochter nog niet. Het karakter van haar zoon was haar nog onbekend.
Het getuigt van veel moed om op zo’n moment zo’n grootse beslissing te nemen. Tegen de mening van de artsen in gaan. Zelfs tegen de mening van je man in gaan. Te maken krijgen met onbegrip en kritische vragen. En dat terwijl je gewoon doodziek bent.

“En als ik niet zwanger was geworden had ik niet geweten dat ik ziek was. Ik had geen symptomen. Deze baby heeft mij gewaarschuwd. Dan kan ik dit kindje toch nooit opgeven?”

Het verhaal heeft mij duidelijk geraakt. Daarnaast vond ik het ook erg interessant om te lezen over de puur medische kant van het verhaal. En als dat dan ook nog gebeurt in een vlotte, her en der humoristische stijl, dan weet je dat je iets moois in handen hebt.