Een verhaal dat je onder de huid gaat zitten.

In De Dwalende worden rechercheur Leon Coeur en zijn nicht Hanna ook werkend bij de politie geconfronteerd met een traumatische gebeurtenis van 10 jaar geleden.
De moord op de jeugdvriendin Lena van Hanna.
Dit is tevens de rede dat ze bij de politie is gegaan.
Haar oom Leon krijgt in een enveloppe zonder afzender met daarin een polaroid van een jong meisje dat in een weiland ligt.
Er zit hier ook een aanwijzing bij met de plaats van de lugubere moord.
Dit brengt de alles weer boven van 10 jaar geleden dus.
Veel overeenkomsten doen Leon de haren overeind zetten en wil nu alles op alles zetten om nu een eind hieraan te maken.

Door gezondheidsredenen van Leon heeft deze geen buitendienst meer en moet eigenlijk de werkzaamheden vanuit zijn bureau doen.
Maar dit is nu geen optie voor hem en wil dolgraag zijn Nicht Hanna bijstaan.
Beide zijn zeer gebrand om het nu voor altijd op te lossen.
Dan wil de moordenaar alleen met Hanna spreken.
Het eerste deel wordt vanuit het perspectief van Leon en Hanna verteld, doordat dit intensief en goed besproken wordt blijft het boeiend.
Na een toch wel een aantal ontwikkelingen die je op het puntje van je stoel doen belanden komt het dagboek van Lena boven water.
Hierdoor krijgt het eind van het verhaal een ander perspectief wat niet storend is maar verhelderend.
Het einde is gedurfd en mooi.

De eerste kennismaking met Samantha Stroombergen, ook alweer een auteur van Hollandse bodem.
Is deel 3 van een serie, kwam hier later achter maar je kunt het alleen staand lezen.

Note van mij:
Voor mensen die moeite hebben met abortus of hun ongeboren baby hebben verloren, raad ik aan om het niet te lezen.
Had zelf hier ook moeite mee.
Desondanks een mooi verhaal en fijne schrijfstijl.