Een duistere puzzel die je tot de laatste vonk in zijn greep houdt

Wat een intens boek — van de eerste bladzijde af sleept Alexander Olbrechts je mee in een donker en gruwelijk mysterie. Het verhaal start met een huiveringwekkende moord: levend verbranden, zwavelpoeder, en een modus die haarscherp lijkt op een reeks moorden van veertig jaar geleden.
Dat gegeven alleen al zorgt voor spanning, maar de auteur doet meer: hij verweeft verleden en heden op zo’n manier dat je bijna voelt hoe zwaar de erfenis van die oude moorden weegt. Personages als rechercheur Rudi Smeets en jonge Lukas zijn geloofwaardig, met menselijke onzekerheden én sterke karakters — dat maakt dat je meeleeft met hun zoektocht naar waarheid.

De stijl is rauw en visueel: je krijgt beelden voorgeschoteld die je niet gauw vergeet, en de dialogen klinken realistisch. De auteur schuwt de wreedheid niet, maar gebruikt die vooral om te tonen hoe verrot het spel is waarin macht, schuld en religie elkaar kruisen.
De opbouw van het mysterie — met sprongen in de tijd, flashbacks en echo’s uit het verleden — houdt je constant op het puntje van je stoel. De puzzelstukken vallen langzaam samen en telkens denk je dat je weet waar het naartoe gaat... tot het weer anders draait. Dat maakt het intrigerend en onvoorspelbaar.
Toch is het niet alleen maar spektakel: de thematiek — schuld, manipulatie, moreel verval — blijft nazinderen. Het boek dwingt je na te denken over wat mensen elkaar kunnen aandoen, over familiebanden, over blind geloof, en hoe ver beslissingen uit het verleden doorwerken in de toekomst.

Voor mij is De Lucifermoorden zonder twijfel één van de sterkste thrillers die ik recent las. Het is donker, complex, emotioneel zwaar soms — maar het bleef me grijpen tot de laatste pagina.

Bedankt aan leesclub De Boekenreizigers onder leiding van Erna voor de goede begeleiding van de leesclub én aan Alexander Olbrechts voor het recensie-exemplaar !

#thriller #boekentip #DeLucifermoorden #teamBoekenreizigers