Van nachtmerrie naar tussenwereld: een duister boek dat je niet loslaat

Gespleten Adem start meteen stevig met die beklemmende, vurige dromen en zet daardoor direct een donkere toon die perfect past bij het mysterie rond Elena.
In het begin zit je nog duidelijk in “onze” wereld, met familiedynamiek en puberfrustraties die soms wat scherp en herkenbaar overkomen, maar die voor mij niet altijd even aangenaam waren.
Toch vond ik dat stuk wel functioneel, omdat het Elena’s vertrekpunt toont: onzeker, zoekend en vaak te braaf voor haar eigen bestwil.

Vanaf het moment dat ze via dat vreemde boek uit haar realiteit kantelt, verandert de vibe compleet en kreeg het verhaal mij pas écht bij de keel.
Die tussenwereld/parallelle wereld voelt dreigend en filmisch, en daar begint de auteur zichtbaar meer te spelen met spanning, tempo en sfeer.
Ik vond het ook een heel tof meta-detail dat het boek in het verhaal zo’n “spiegel” effect heeft met het boek dat je als lezer zelf vasthoudt, dat maakt het extra creepy en slim.

De worldbuilding is voor mij op z’n sterkst wanneer de schrijfster concreet wordt: plekken met duidelijke regels, dreiging die niet uitgelegd wordt maar gewoon aanwezig is, en scènes die je echt ziet gebeuren.
Tegelijk: ze leunt vaak op dialoog en actie, waardoor sommige omgevingen soms sneller passeren dan ik zou willen, zeker als je graag wil rondkijken in zo’n wereld.
Wat dan weer wél heel goed zit, is dat je als lezer vaak begint te twijfelen aan personages en hun bedoelingen, en dat paranoïde gevoel werkt heerlijk.
Elena maakt bovendien een duidelijke groei door: van “ik laat het gebeuren” naar “ik kies zelf”, en dat komt niet uit het niets maar bouwt mooi op.
De cast rondom haar brengt variatie: sommige mensen geven warmte, anderen zijn ronduit gevaarlijk, en die mix houdt het verhaal voortdurend onstabiel.
De schrijfster durft ook harde keuzes te maken in wat er gebeurt met personages, en dat maakt de dreiging geloofwaardig (je voelt: niemand is veilig).

De romance-lijn is er, maar voor mij is het vooral een extra laag bovenop het grotere verhaal, niet het hele punt, en dat vind ik juist fijn.
Er zitten scènes in die behoorlijk expliciet en/of bloederig kunnen zijn, dus je moet daar wel tegen kunnen, maar het past bij de donkere toon.
En dat einde… zonder te spoileren: het is zo’n cliffhanger die je bijna kwaad maakt omdat je meteen verder wil.
Aaaargh Laure, wat doe je ons toch aan !

Dankjewel aan de Hebbanleesclub olv Marieke voor de goed onderbouwde vragen en de actieve deelname van de overige leden.

#GespletenAdem #LaureOomens #YA #fantasy #darkfantasy #boekreview #leesclub #Hebban #worldbuilding #magie #mysterie #cliffhanger