Jeugdverhaal met volwassen potentie

Carlos Ruiz Zafon is een meesterlijk auteur. Gekend van de serie Kerkhof van de vergeten boeken heeft de auteur ook prachtige jeugdromans (ook voor volwassenen aan te raden!) geschreven. Een daarvan -zijn laatste boek?- is Septemberlichten. Op de gekende Zafon wijze beschrijft hij een verhaal over een jong gezin dat van Parijs naar Normandië verhuisd. Moeder Simone, dochter Irene en zoon Dorian nemen hun intrek in een huis dat toebehoort aan de excentrieke landheer en speelgoedmagnaat Lazarus Jann. Dan gebeuren er onverklaarbare, mystieke en mysterieuze situaties. Een dienstmeisje wordt dood aangetroffen, de gezinsleden zien vreemde voorwerpen (robots, machines) is Jann's landgoed Gravenmoore, ze ontdekken dat Jann ooit een echtgenote heeft gehad, maar die is daarover geheimzinnig. Zafon bouwt het verhaal op van in feite een 'niemendalletje' en voegt daar subtiel elementen aan toe die het verhaal een twist geeft naar luguber, onheilspellend, nagelbijtende spanning. Zafon is een meester: zijn formuleringen zijn beeldend, doordrenkt met bloemrijk taalgebruik, maar draaft nooit door in het extreme. De spanning wordt haast als een sluipmoordenaar opgebouwd. Opnieuw is het eind van een Zafon verhaal verrassend. Hij weet je te manipuleren, geeft voortdurend aanwijzingen. Er ontstaan vermoedens, en toch zet hij je regelmatig op het verkeerde been. De apotheose is groots, waarbij drama, standvastigheid, emotie, verbeelding en realisme vechten om de aandacht.
Ik heb het luisterboek 'gelezen', maar bij een gedrukt exemplaar komt de fantasierijke taal van Zafon veel beter tot zijn recht. Dit jeugdverhaal heeft een volwassen(en) potentie.