net geen 100 %

Slachtoffer 2117 is wellicht Olsen's meest perfecte boek dat ik tot nu toe van hem hem gelezen. Het thematiek die door het boek heen meandert -vluchtelingenproblematiek, terrorisme, doorgeslagen en vervreemde jongeren- zijn zelfs vier jaar na dato nog immer actueel. Carl Morck gaat deze keer letterlijk buiten de (lands)grenzen als zijn trouwe adjudant Assad geconfronteerd wordt met zijn verleden. In eerdere boeken kregen we stukjes van de puzzel over het duistere bestaan van deze politiek vluchteling die zich in Denemarken vestigde, maar nu wordt e.e.a. verduidelijkt en in een kader geplaatst. Assad probeert definitief een einde te maken aan dat tragische verleden en moet vechten voor zijn bestaan en dat van zijn familie, waarvan hij al jaren niets gehoord heeft. Los daarvan speelt in Kopenhagen een losgeslagen jonge twintiger een spel, waarbij hij letterlijk en figuurlijk over lijken gaat. Als Morck samen met Assad naar Duitsland vertrekt om samen de politie en terreurbrigade aldaar te ondersteunen- komt het op de teruggekeerde Rose en nieuweling Gordon neer om het Kopenhaags probleem op te lossen. Heel knap van Olsen dat hij in feite twee los van elkaar staande gebeurtenissen- en uit het verhaal blijkt toch weer niet- met elkaar te verweven in een tergend langzaam door etterende spanning. Je houdt geen nagels meer over... Pagina na pagina zit je scherpen op je stoel, wil je snel -en toch weer niet- naar het einde. Het boek zou van mij een volle vijf sterren hebben gehaald, maar het wordt een 5-, De James Bond-achtige, Amerikaanse filmindustrie spektakel afloop van de terreuraanslag in Berlijn, waarbij van alles in een sneltreinvaart passeert en op de letterlijk allerlaatste seconde de bomontploffing wordt voorkomen, past niet bij Jussi Adler Olsen en zijn stijl.