Oeverloze slachtpartijen, nauwelijks diepgang

Tribuun van Rome is het eerste deel in een lange reeks over de Romeinse keizer Vespasianus. Het stond lang op mijn 'wil ik lezen' lijstje, maar of er een vervolg komt betwijfel ik zeer. Ik heb altijd begrepen dat onze huidige beschaving -grotendeels- is geënt op de Romeinse (en Griekse) beschaving rond het begin van de jaartelling. Dan hebben we goed opgelet, want politieke intriges, verraad, geweld, onderdrukking, discriminatie etc verschillen niet veel toen en nu. Het recht van de sterksten en rijksten is ook onveranderd. Rassen- en klasse-ogelijkheid...noem maar op. En de huidige 'messentrekçultuur -bij het minste of geringste meningsverschil of ruzie je wapens trekken of geweld toepassen- is eveneens een echte kopie. Het verhaal druipt van geweld en niet alleen in de veldslagen. Als je alle liters verspild bloed -uitgebreid en in detail beschreven, haast met een sadistisch genoegen- verzamelt, kan je daar zeker enkele meren mee vullen. Het is overdone en wellicht ook een reden om een verder zwak verhaal vorm en inhoud te geven. De karakters in het verhaal zijn stereotype (de stoere, onverschrokken man en de gedweeë zachtaardige vrouw, of juist de kenau zonder enige scrupule), maar ook de hiërarchie is standaard, variërend van de in luxe badende en wellust genietende rijke elite tot het afzichtelijke, verafschuwende en ongemanierde gepeupel. Het verhaal -over de jonge knaap Vespasianus die moet uitgroeien tot een heerser- is gebaseerd op historische overleveringen. Fabbri zal daar de nodige fictie aan hebben toegevoegd. Het kabbelt zonder enig tempo voort, te veel details en niet ter zaken doende uitstapjes en in feite gebeurt er wezenlijk niets. Behalve dan er op los timmeren en intriges. De eerste missie in Tribuun van Rome is voltooid. Er volgen nog zeker 7 delen, maar of ik daar na het lezen van dit eerste deel nog in geinteresseerd ben?...Ik ken betere historische thrillers en romans, ook over deze periode.