Een korte macabere roman

Het eerste wat me opviel was het formaat van het boek, met is een klein en handzaam model. Makkelijk mee te nemen in een tas. Helaas was het daardoor ook niet zo dik, maar ik heb de 140 pagina's met plezier gelezen. Het is een korte macabere roman, zoals de auteur ook zelf schrijft in het voorwoord.

Tatiana de Rosnay neemt je mee in de sfeer van Parijs. Het verhaal is in de 'ik' vorm geschreven en je leeft meteen mee met Pascaline Malon. Haar huwelijk is net op de klippen gelopen en ze moet een nieuwe draai geven aan haar leven, wat niet mee valt. Gelukkig vind ze snel een leuk appartement in de stad, en daarmee start het verhaal. We zeggen allemaal wel eens tegen elkaar 'als deze muren konden praten...', en in deze roman is de hoofdpersoon gevoelig voor situaties die zich in het verleden hebben afgespeeld in het appartement waar ze net is gaan wonen. Hierna laat ze zich erg meeslepen door dat verleden en krijgt het vormen van een obsessie waarbij haar eigen verleden ook een rol gaat spelen.

Ik vond het boek verrassend, er was een lekker broeierige spanning. Leuk om te lezen hoe Tatiana zo op het idee kwam van het boek 'Haar naam was Sarah', maar ergens is het ook een beetje een vaag verhaal.