Eindelijk hebben de schrijvers hun plekje gevonden

Nadat ik zag dat Lars Kepler zijn schrijfstijl sterk verbeterd had in het tweede boek, wilde ik het derde boek een kans geven en daar heb ik geen spijt van gehad! Voor het eerst lijkt dit schrijversduo hun stijl gevonden te hebben.

Deze keer gaat het om een moord op een afdeling van een internaat voor meiden met een psychiatrische stoornis. Deze meiden komen goed tot hun recht in het verhaal: Ze hebben allemaal hun eigen problematiek en die komt op een geheel eigen manier tot uitdrukking.

Het is niet Joona die dit verhaal spannend maakt. Hoewel zijn personage steeds meer diepte krijgt, is wat mij betreft deze keer een grote rol weggelegd voor Elin (de wereld heeft meer mensen zoals Elin nodig). De lezer leeft met haar mee, en hoopt vooral voor haar dat het goed komt.

De zaak lijkt redelijk snel opgelost, maar krijgt dan toch nog een onverwachte wending. De ontknoping verraste me, wat een welkome verandering is van alle voorspelbare eindes die je tegenwoordig in thrillers ziet. Het allerlaatste deel van het boek is een echte cliffhanger, eentje waarvan je weet dat je het volgende boek ook moet lezen. Op dat moment wordt duidelijk dat Joona meer te vertellen heeft dan tot nu toe is gebleken. Hij is meer dan een vechtmachine en een goede rechercheur: hij draagt een geheim met zich mee. Na dit boek wilde ik meteen door met "Slaap", nu ben ik pas overtuigd van de schrijfkunsten van Lars Kepler en wil ik de rest dus ook lezen, zeker ook omdat ik nu het persoonlijke verhaal van Joona Linna wil kennen.