Een blik op de duistere geschiedenis van de psychiatrie

Dit boek schetst een beeld van de psychiatrie rond 1880. In die tijd werd er nog veel geëxperimenteerd op patiënten en de methoden die gebruikt werden zouden in de huidige tijd als onmenselijk beschreven worden.

Desondanks is het niet moeilijk voor de lezer om zich in de wereld van de jonge arts in opleiding (Jori) te verplaatsen.
De methoden zijn wellicht barbaars, zijn motieven zijn zuiver. In zijn zoektocht haar genezing voor melancholie krijgt hij toestemming om een riskant experiment uit te voeren op een nieuwe patiënte: de jonge Runa.
Gedurende het voorbereidende traject bouwt hij een vertrouwensband met haar op, waardoor hij gaat twijfelen of hij wel de juiste keuze maakt door het jonge meisje bloot te stellen aan zo'n risicovolle behandeling.

De auteur heeft duidelijk onderzoek gedaan naar dit onderwerp. Achterin het boek is een bronnenlijst opgenomen die zij heeft gebruikt om haar verhaal te schrijven. Wie gedurende het lezen van het boek namen van artsen, behandeltechnieken en aandoeningen als 'hysterie' opzoekt komt meteen uit bij relevante en historisch correcte informatie.
Dokter Charcot heeft bestaan, evenals de methoden die hij toepast om vrouwen te 'genezen' van hysterie.

Het boek sleurt de lezer mee in een wereld die voor ons moeilijk voor te stellen is. De behandelingen maken de lezer woedend, de schending van lichamelijke integriteit (wat nu een grondrecht is) laat je nekharen overeind staan. Wie zich verplaatst in de patiënten voelt zich machteloos, wie zich verplaatst in de hoofdpersoon van het boek (Jori) hoopt oprecht een methode te kunnen vinden om deze arme vrouwen te genezen.
Dat is de tegenstrijdigheid van de wetenschap: experimenten op menselijke proefpersonen mag absoluut niet, maar tegelijkertijd is er niets leerzamer dan dat.

Het boek zet aan tot nadenken. Is het een thriller? Nee, niet bepaald. Is het spannend? Ja, op zich wel, want je wilt weten of de arts erin slaagt om Runa te genezen. Is het boek een aanrader? Absoluut! Hoe gruwelijk de geschiedenis van de psychiatrie ook is, de mens heeft er veel van geleerd. Artsen weten nu wat werken, wetgevers weten nu wat absoluut niet moet kunnen. Die grens wordt opgezocht in het boek.

De vraag die in het achterhoofd blijft spelen: Hoe ver zou je gaan om iemand van wie je houdt te genezen, als je ervan overtuigd bent dat er grote kans is dat de behandeling slaagt? Vecht je voor je idealen om misschien wel honderden patiënten te kunnen genezen, met het risico dat een patiënt overlijdt?