Met een 'ambetanterik' in bloedvorm in de hoofdrol

In Een berg mens onder witte lakens is een schrijver onverwacht in een ziekenhuisbed beland. En nog erger: hij moet een tweepersoonskamer delen met een man die nooit zwijgt en hem zijn levensverhaal vertelt. Vervelend natuurlijk, of net niet als je er een boek over kan schrijven?

Tot op het einde van het verhaal kom je de naam van de man in kwestie niet te weten. Dat heeft er mee te maken dat die persoon niet de meest aangename standpunten inneemt en toch wel een grote ‘ambetanterik’ is eigenlijk. Hij is een Vlaamse camioneur (vrachtwagenchauffeur) van wie we het levensverhaal volgen: hoe hij zijn vrouw leerde kennen en begon met zijn eigen zaak op te starten, niet zonder slag of stoot. En hoe praat een camioneur die op de baan is in de jaren ’60-’70 en nog later? Juist ja, in het Vlaams: of dat nu sappig, krakend of vers is, te nemen of te laten maar vooral om van te genieten, van die beeldrijke, plastische taal…

Kamer 226 is de kamer die ze delen, één op de 2de verdieping dus. We springen van de niet zo vriendelijke commentaren die de man met de auteur naast hem deelt naar zijn verhaal dat zich in langere stukken in het verleden afspeelt, vanaf 1962 tot ongeveer het heden. Over zijn huwelijk, over hoe dat verkeerd loopt, over zijn trauma en kwetsuren die doorheen de tijd zijn aangebracht, over zijn affaire met een andere vrouw, zijn kinderen die opgroeien, waaronder een van zijn zonen die uiteindelijk zijn zaak zal overnemen en moderniseren, en de nieuwe tijd zal inloodsen. Net als in Vlaminck’s vorige boeken word je ook deze keer weer meegenomen in een levensverhaal van een verbitterd personage, dat toch enorm toegankelijk wordt gemaakt en waar in het boek het dagelijkse leven, de acties en de gedragingen van ‘ambetanterik’ in kwestie heel aannemelijk worden gemaakt. Grappige anekdotes en smakelijke, maar ook soms minder smakelijke en ronduit racistische en seksistische komen uit die ambetanterik naar boven. Maar ze zijn te verstouwen, die anekdotes en gevatte commentaren, omdat ze gewoon erg geestig en waarachtig zijn neergeschreven.

De hoofdstukken waarin ‘ambetanterik’ met of beter tegen de schrijver aan het spreken is, voorspellen (bijna) altijd over wat het volgende stukje in het leven van ‘ambetanterik’ zal gaan. De structuur zit dus ook erg goed in elkaar. Sommige namen en thema’s herken je uit andere boeken van de schrijver waardoor het verhaal nog herkenbaarder werd. Niet altijd maar hier wijst Vlaminck zijn lezers in een promotionele vlaag daar wel op: ‘Ik weet opeens wie zij is. Ze heet Betty Verreyken. Ze woont in Wommelgem in een kermiswagen. Ik heb haar jaren geleden geïnterviewd toen ik research deed voor mijn roman De Zwarte Brug.’

Na een aantal over en weer-sprongen waar je even aan gewoon moet worden, word je als lezer wederom mee genomen in een veelkleurig levensverhaal dat is vormgegeven door een plastische beeldrijke taal. Wat heb ik weer genoten van dit prachtige verhaal, de gevatte replieken, de kleurrijke taal, en het tragikomische aspect. De perfecte combinatie!