De eeuwige jaknikker.

Na de zoveelste enthousiaste recensie op Instagram over De eeuwige jaknikker kon ik niet anders dan het boek erbij pakken. Ik liep duidelijk achter, want Jade Vening heeft inmiddels al een hele serie geschreven. Toch begon ik netjes bij het eerste deel, waarin we kennismaken met Fiona – een vrouw die altijd ‘ja’ zegt, zelfs als ze liever ‘nee’ zou willen roepen.

Fiona is onzeker, houdt de lieve vrede liever in stand dan haar mening te geven, en dat herkenbare karakter maakt haar meteen heerlijk herkenbaar. Wanneer ze Pim ontmoet, een man die het tegenovergestelde is van haar – recht voor z’n raap en niet bang om zijn grenzen aan te geven – begint Fiona langzaam te veranderen. Het verhaal volgt haar op die zoektocht, met veel vaart, humor en een flinke dosis romantiek.

Wat Jade Vening goed doet, is het neerzetten van een fijne sfeer. De vriendengroep waarin Fiona zich begeeft voelt warm, vertrouwd en gezellig. De bijfiguren zijn geen loze decoratie, maar echte karakters waar je graag meer van zou willen lezen. Dat komt goed uit, want ze komen in de volgende delen van de serie aan bod.

De schrijfstijl is vlot en luchtig. Vening weet precies hoe ze de balans houdt tussen grappige situaties en romantische spanning – met hier en daar een pittige scène die je als lezer even doet blozen. Toch had het van mij op sommige punten iets meer diepgang mogen hebben. Fiona’s ontwikkeling blijft wat oppervlakkig en sommige plotwendingen voelen voorspelbaar. Maar eerlijk is eerlijk: het leest heerlijk weg, en daar is dit genre natuurlijk ook voor bedoeld.

De eeuwige jaknikker is een vrolijke, herkenbare feelgoodroman die zeker doet wat je ervan verwacht. Een prettig geschreven verhaal met humor, romantiek en een tikje zelfinzicht. Een goed begin van een serie die ik zeker verder wil ontdekken.