Spanning en familiegeheimen.

Loes den Hollander bewijst met “Een halve leugen” opnieuw waarom zij tot mijn favorieten behoort onder thrillerauteurs. Deze thriller laat zien dat ze het vak nog steeds verstaat: bewogen, spannend, én met gevoeligheid geschreven.

Vanaf de proloog word je meteen gegrepen. De onbekende die melding maakt van een moord zet de toon: er hangt iets dreigends in de lucht, iets wat steeds weer boven water komt ondanks dat je denkt al te weten wat er gaat gebeuren. Dat maakt dat je blijft lezen — je móét verder, je wilt ontdekken wat er zit achter die geheimen.

De opbouw van dit boek is zoals altijd bij Loes sterk: korte hoofdstukken, verschillende perspectieven (vooral die van Bettina én de cursief gedrukte ‘vreemde’ stem) zorgen voor variatie én spanning. Den Hollander weet sfeer te creëren. Je hoort de twijfel van Bettina, je voelt de angst én haar verbijstering.

De titel, Een halve leugen, is mooi verweven in dit boek. De verhaallijn is origineel: een geheim tussen moeder en dochter, de vraag wat waarheid is, wat vertrouwen betekent, of je kunt leven met onzekerheid. Den Hollander laat je meereizen in Bettina’s innerlijke worsteling: wanneer is iets een leugen, wanneer is iets nog waarheid? Pas ver in het boek wordt duidelijk wie welke rol speelt, hoe de puzzel in elkaar steekt — en het plot pakt je dan ook behoorlijk.

Er zijn wel wat kanttekeningen: sommige scènes zijn wat voorspelbaar en de spanning had op momenten iets verfijnder uitgewerkt mogen worden. Daarnaast bleef ik met een paar vragen achter, zoals rondom vader Dries. Maar om spoilers te vermijden, laat ik het daarbij — ontdek dat vooral zelf tijdens het lezen.

Al met al: “Een halve leugen” is een sterke thriller, vooral voor wie houdt van psychologische spanning, familiegeheimen en morele dilemma’s. Niet Loes den Hollander’s allerbeste, maar zeker een aanrader voor wie al fan was en natuurlijk ook geschikt voor wie haar werk nog niet kent.