Ontroerend mooi

Vol verwachting begon ik aan het 2de boek van Griet Op de Beeck. Meteen in het verhaal. In 1ste deel had ik zo te doen met dat kleine meisje Mona, dat alles opkropte en zo goed probeerde te zijn voor iedereen in haar omgeving. Zo eerlijk en pakkend verteld...In 'Vele hemels ...' stoorde ik me soms aan de ge en gij's maar daar had ik nu al totaal geen last meer van ! In het 2de deel zoekt Mona dan haar weg in de volwassen wereld, maar blijft nog steeds in haar schulp, durft niet opkomen voor zichzelf. Af en toe zou ik haar door elkaar willen schudden en haar toeroepen om van zich af te bijten, anderen van repliek te dienen, niet tevreden te zijn met mannen die haar niet respecteren en goed behandelen ... Ergens hoopte ik dat ze steun zou krijgen van Marcus, die haar precies probeerde uit te dagen om juist voor zichzelf op te komen maar dan in het 3de deel is ze nog steeds samen met Louis en laat Marcus haar vallen als een baksteen ! Onverwachte wending in het verhaal, voor mij dan.
De ziekte van haar vader leert haar een andere man kennen, dan de zwijgzame, eenzame man die hij tot dan toe voor haar was. Mooi hoe ze dan toch nog naar elkaar toegroeien en hoe hij haar uiteindelijk toch het juiste pad wijst ... Het afscheid van haar vader vond ik heel ontroerend, ook realistisch, herkenbaar ... Aantal blz met tranen in ogen doorgelezen. Voor mij een topboek ! Kijk reikhalzend uit naar een volgende boek van deze schrijfster !