Groepsuitbreiding en verraad

Cress is een heerlijk vervolg op Scarlett. We beginnen haast meteen waar het vorige boek ons achterliet, waardoor het als een groot verhaal aanvoelt. In dit boek staat Cress centraal. Ze is een leuke toevoeging is aan de groep. Met haar rustige persoonlijkheid en slimmigheden vult ze de groep goed aan. Ze is misschien naief, maar wel ontzettend goedaardig en aandoenlijk. Als lezer kun je haast niet anders dan haar willen troosten in haar ellende. Haar toevoeging aan de groep voelt niet aan als het onnodig uitsmeren van het verhaal en toevoegen van extra personages, maar zij is juist de oorzaak dat de groep slaagt in hun plannen.
De korte introductie van prinses Winter smaakt naar meer. Haar liefelijke karakter en haar waanbeelden maken haar tot een intrigerend persoon. Wat haar rol gaat zijn is nog niet duidelijk, maar gezien boek vijf over haar gaat, zullen we zeker nog meer van haar horen.
Daarnaast zijn er nog een heel aantal extra karakters geïntroduceerd. Het leuke van dit boek is dat je nooit weet wie je kunt vertrouwen. Waar in boek 1 en 2 de verhoudingen en loyaliteiten wel redelijk duidelijk waren speelt Meyer hier constant met verraad, dubbelverraad en mensen met onduidelijke beweegredenen. Hierdoor krijg je samen met Cress (maar ook met Cinder) het idee dat je niemand kunt vertrouwen.
Het verhaal zelf staat weer ijzersterk. De redding van Cress is als een soort kettingreactie de oorzaak van bijna het hele boek. Het stelt de groep zeer op de proef in hun kunnen en hun relaties. Daarnaast weet Meyer in dit boek het conflict nog een extra dimensie te geven wat ervoor zorgt dat je als lezer op het puntje van je stoel zit te lezen. Het einde was wel enigszins voorspelbaar, maar niet zodanig dat het hinderlijk was.
Kortom, een geweldig vervolg in de serie en ik kan niet wachten op het volgende boek.