Imposant

Niet vaak word je als lezer zo gegrepen door een boek dat pure fictie is. Het boek over twee broers die een moeizame verhouding hebben, zegt niets over mijn eigen leven.Ik heb nergens een houvast waarmee ik me kan vereenzelvigen. Ook de personages staan ver van me af: de een is een beroeps werkloze die door de jaren heen niets anders doet dan roken, drinken blowen en vrouwen versieren en relaties kapot maken. Zijn jongere broer Mischa is een succesvol architect die zwijgzaam het leven doorstaat.
Op het eerste oog zou geen boek verder van me af kunnen staan dan De dode kamer. En toch..
Toch greep het me vanaf het begin.
Als lezer werd ik meteen gegrepen door de sfeer, de natuurlijke weergave van de personages en de spanning in hun relatie.
Als beginnend schrijver heb ik mijn ogen uitgekeken hoe iemand zo een debuut kan schrijven. Zoveel woorden die maar blijven boeien: Hoe doet ze dat? Zoveel tijden door elkaar heen gebruiken en toch wordt het nergens onduidelijk: Hoe doet ze dat? En die personages: ze zijn niet sympathiek of herkenbaar in de zin dat ik ze dagelijks tegenkom en toch ken ik ze vanaf pagina 1. Hoe doet ze dat?

De sfeer, de spanning, de opbouw, het verhaal: kortom alles aan dit boek zal nog een lange tijd onder mijn huid vastgeroest zitten.
Deel 2 schijnt nog dikker te zijn dus die bewaar ik tot mijn volgende vakantie.