Superlatieven schieten tekort

De laatste wilde dieren heeft nogal wat Britse prijzen in de wacht gesleept, dus de verwachtingen voor de Nederlandse uitgave zijn hooggespannen en dit is volkomen terecht. De laatste wilde dieren is een boek dat een leven lang met je meegaat. Piers Torday heeft hier een meesterwerk afgeleverd en het leukste is: het is het eerste deel van een serie!  

Het zit de 12-jarige Kester niet mee in zijn leven. Zijn moeder is overleden, waar zijn vader zich bevindt weet hij niet precies en het ergste van alles is: hij woont al zes lange jaren in een tehuis. En nee, het is er niet gezellig. Het eten is er vies en de suppoosten zijn gemeen, maar het ergst van alles en iedereen vreest hij toch de dokter.  

Kester leeft in een wereld die door een ramp volledig is veranderd. Het leven op het platteland is niet meer toegestaan en alle dieren zijn uiteindelijk gestorven. Behalve wat kakkerlakken en ander ongedierte, die konden het smerige voedsel wel overleven. Het land is verlaten en verboden terrein, buiten komen is niet toegestaan, want het gevaar dat het virus bij de mens terechtkomt is eenvoudigweg te groot. Kester woont daarom met heel veel kinderen in dat verschrikkelijke internaat.  

Er zijn veel regels in het tehuis en een ervan is dat je geen contact mag hebben met ongedierte. En laat de kakkerlak nu de enige zijn die Kester graag mag. De Generaal, zoals de kakkerlak heet, vraagt Kester om hulp en samen met de duiven helpen de kakkerlakken Kester om het weeshuis te ontvluchten. Maar wie redt nu wie? Kester de dieren of zij hem? Ga mee op avontuur en je weet het!   

Dit boek kent een prachtige vertelstem, namelijk die van Kester. En dat is bijzonder omdat hij de lezer rechtstreeks aanspreekt. Hij vertelt je heel rustig zijn bijzondere avontuur. Het is sowieso bijzonder dat hij je dat verhaal vertelt, want Kester kan helemaal niet praten. Hoewel Kester wel met de dieren kan communiceren, lukt het hem bij de gemene dokter niet om er ook maar één woord uit te persen.   

Kester praat niet meer sinds zijn moeder is overleden. Hij denkt soms aan haar en dat is zo mooi beschreven. Toch wordt het boek nergens sentimenteel, integendeel, het is juist ongelofelijk spannend. Dit is echt een boek voor kinderen die hun meters in het lezen graag willen maken. Het meer dan driehonderd pagina’s dikke boek lees je echt in een ruk uit. En dat geldt voor jong en oud. Niemand kan de wereld die Torday heeft geschapen weerstaan. Bij dit boek lach je hardop, pink je soms een traantje weg en lees je vooral snel verder omdat het zo ontzettend spannend is.   

Het omslag is erg mooi geworden. Vol met details die in het boek terugkomen. Vreemd dat er niet voor het originele gele omslag is gekozen, dat was veel vrolijker. De kaart binnenin is er een om van te smullen. Zoveel kleine details waar je uren naar kunt staren. Het is gebaseerd op schetsen van de auteur zelf, maar Thomas Flintham heeft het boek heel goed aangevoeld en er een kunstwerkje van gemaakt. Prachtig uitgegeven.   

Negatieve opmerkingen of kritiekpunten? Ehhh, nee eigenlijk niet. Hoewel een goedkopere paperback snel welkom is, dan past deze in december in iedere kinderschoen.