De Hoffschlag-methode is goud waard

Dit was een ware leessensatie.
Boek 1. 'De Dode Kamer' is weergaloos en ik kon niet wachten om het vervolg te lezen. Maar ik wist meteen hoe het zou gaan: tot midden in de nacht opblijven om nog net het volgende hoofdstuk te lezen en dan erachter komen dat het al drie uur is en dan met tegenzin het boek wegleggen.

Hoeveel crime ik ook gelezen en gekeken heb, dit is gewoonweg van een andere orde. Dit is zo minutieus beschreven waardoor je constant op de huid van de hoofdpersoon gekleefd zit en op het puntje van je stoel verder leest.

Wat maakt het boek anders:
- het plot zit geniaal in elkaar en wordt van alle kanten belicht. Het wordt geraffineerd opgebouwd dus je groeit mee in de geest van de verteller.
- perspectief is verrassend. Het verhaal/ tijdlijn gaat steeds verder vanuit het oogpunt van een andere persoon. Dit klonk mij eerlijk gezegd vooraf niet echt aanlokkelijk in de oren maar het werkt. Als lezer voelt het steeds heel natuurlijk en voor diegenen onder u die zelf schrijven: kijk en leer van de meester, want een goede perspectiefwissel kan veel toevoegen.
- chronologie is op het eerste gezicht een zooitje maar als al lezend is het zo logisch als het maar zijn kan. Ieder hoofdstuk is een sprongetje (groot of klein) in de tijd. Zo krijgt iedere verteller een verleden; een geschiedenis in het verhaal; en een rol in het heden van nu en gisteren of een week daarvoor. Klinkt als een zooitje of niet soms? Maar er is geen moment geweest dat het onlogisch werd. Ik heb me tijdens het lezen vaak afgevraagd: hoe verzint ze dit? Hoe weet ze dat deze volgorde het meest logisch is?
- taal is geheel passend bij het verhaal. Soms hoor je de personages Engels praten terwijl je gewoon ABN leest. Heel vreemd. De personen hebben allemaal een eigen vertelstem die bij het groeien van hun karakters wijzigt maar toch eigen blijft.

Nou, ik vind het knap. Het is een boek dat op het eerste gezicht niet bij me past:Iedereen rookt, drinkt en gebruikt drug en moordt. Ik lees ook heel veel kinderboeken, dus dit is een grote overgang . Ik lees nooit boeken met korte regelafstand omdat mijn ogen niet zo goed zijn. Ik vind zware boeken best onhandig. Ik vind spannende boeken heel intensief. Ik lees bijna nooit self pub en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan waarom ik voorafgaand aan het lezen veel vraagtekens had of dit wel iets voor mij zou zijn. Maar u heeft het al begrepen: ik vond het weergaloos. En wat me na LotR nooit meer was overkomen: ik vond het moeilijk om afscheid te nemen dus over de laatste pagina's deed ik onnodig lang.
Ik kan niet wachten op deel 3.