Nu ik je zie

‘Als iemand me nu een video van mijn vader zou laten zien, heb ik geen idee hoe ik daarop zou reageren. Misschien voelt het meteen vertrouwd, misschien moet ik huilen. Of misschien schrik ik gewoon even en ga ik daarna rustig naar hem kijken.’

Merlijn is bijna 12 jaar oud als zijn vader, acteur en zanger, Antonie Kamerling besluit zelf uit het leven te stappen. De tien jaar die daarna volgen spendeert Merlijn voornamelijk aan blowen, gamen en door tijd met zijn vrienden door te brengen. Alles om maar niet met zijn vader of zichzelf bezig te hoeven zijn. Hij is nu op een punt in zijn leven aangekomen dat hij er klaar voor is om zijn vader weer terug te vinden, zijn herinneringen weer levend te maken en aan zichzelf te werken.

Wie kent hem niet, de immer charmante Antonie Kamerling, de jongensachtig blijvende acteur uit oa GTST en de film ‘De kleine blonde dood’. Zanger van het emotionele liedje ‘Toen ik je zag’, dat mij nog elke keer als ik het hoor kippenvel bezorgd. Het is me altijd bijgebleven, het nieuws dat hij zelfmoord had gepleegd, wetende dat hij nog jonge kinderen had en een vrouw die achterbleven. Ik had toen zelf net een klein kindje rondlopen en het greep me enorm aan. Het boek ‘Toen ik je zag’ van Isa Hoes heb ik jaren terug al gelezen en toen ik dit boek voorbij kwam wist ik meteen dat ik deze ook wilde lezen.

Merlijn wordt altijd vergeleken met zijn vader en voelt zich altijd ‘de zoon van’ in plaats van gewoon Merlijn, maar kan zich uiteindelijk weinig van zijn vader herinneren. Heeft hij alles bewust weggestopt of is hij het vergeten? Aan de hand van gesprekken met vrienden en bekenden van zijn vader, oa Reinout Oerlemans en Simone Kleinsma, probeert hij het beeld van zijn vader te herscheppen. Ook kijkt hij films, musicals en interviews terug. Bijzonder om samen met Merlijn mee te gaan op deze ontdekkings- en verwerkingsreis. Waar hij eerst nooit over zijn vader kon en wilde praten, merk je een opening ontstaan tijdens het proces van deze zoektocht. Heel open en eerlijk beschrijft hij zijn gedachtes en gevoelens en komt de echte rouwverwerking op gang. Waar hij eerder wel eens boos was en zich schaamde voor het gedrag van zijn vader, komen trots en pure liefde voor in de plaats. Dit zal voor vele mensen die ook een bijzondere persoon moeten missen in hun leven, of iemand kennen die ook manisch depressief is, heel herkenbaar zijn. Ik heb het in 2 dagen uitgelezen en het blijft maar in mijn hoofd rondspoken. Intens verdriet voel ik als ik denk aan de duistere episodes die Antonie heeft moeten doorstaan, net als zijn gezin en familie. De altijd aanwezige stemmingswisselingen en de manische en depressieve momenten, wat intens heftig moet dat zijn geweest. Echt ontzettend moedig van Merlijn, om deze reis aan te zijn gegaan en ontzettend dankbaar dat hij ons als lezers mee heeft willen nemen.