Rauw en beeldend boek over racistisch geweld

Ik hoefde niet bang te zijn, want ik werd beschermd door het feit dat ik wit was. Al zou ik in Californië wonen, aan de andere kant van het land, dan was ik nog steeds wit, en zou de politie en iedereen me nog steeds als een ‘heel normaal joch’, een ‘echte Amerikaanse jongen’ beschouwen. ‘Heel normaal.’ ‘Een echte Amerikaanse jongen.’ Een wítte jongen. Fuck.  

Op een doodnormale vrijdag loopt de zwarte jongen Rashad even snel de supermarkt in, voordat hij naar een feestje gaat. Maar daar zal hij nooit arriveren. Hij belandt diezelfde avond met gekneusde ribben, interne bloedingen en een gebroken neus in het ziekenhuis met een agent als bewaker voor de deur van zijn kamer. In elkaar getimmerd door een witte politieman. De reden? Hij heeft geen idee. Ondanks dat wil hij zo snel mogelijk naar huis om weer verder te gaan met zijn normale leven. Dit blijkt helaas moeilijker te zijn dan gedacht, want langzaamaan is hij het nationale voorbeeld van raciale ongelijkheid geworden.  

De witte jongen Quinn zag alles gebeuren op die bewuste vrijdag. Hij zag dat de broer van zijn beste vriend een klasgenoot tot moes sloeg op de stoep van de supermarkt. Hij vertelt niemand iets en doet alsof hij het niet heeft gezien. Maar wanneer het incident nationaal nieuws wordt en heel de school bewogen is door de situatie van Rashad, gaat zijn geweten knagen. Moet hij nog wel stil blijven? Kan hij blijven doen alsof deze raciale ongelijkheid niet bestaat? En nog belangrijker: aan welke kant van de geschiedenis gaat hij staan?  

Wie The hate u give van Angie Thomas gelezen heeft, kan een vermoeden hebben over wat voor boek Echte Amerikaanse jongens van Jason Reynolds en Brendan Kiely is. Op hun eigen website vertellen de schrijvers (de een zwart, de ander wit) dat ze samen kwamen om een boek te schrijven. Een verhaal dat gaat over de impact van racisme en politiegeweld op de levens van jonge Amerikanen. Met dit boek wilden ze jongeren de mogelijkheid geven om te praten over dit moeilijke, maar zeer belangrijke onderwerp.  

Wanneer de situatie van Rashad binnen no time een trending topic is, komen zijn klasgenoten en leraren in opstand, zwart en wit. Diverse hashtags worden in het leven geroepen om te laten zien dat niemand het bestaande politiegeweld meer accepteert. Hiermee laten de schrijvers zien dat zo’n incident eenheid onder mensen bevordert, maar daarnaast ook zeker verdeeldheid. Familie en vrienden van de beruchte politieagent staan ineens lijnrecht tegenover de vrienden en familie van Rashad. Daarnaast knaagt het aan Quinn dat hij een ‘witte jongen’ is. Want wat Rashad is overkomen, zou hem nooit kunnen gebeuren. Hierin laten de schrijvers ook Quinn met zijn identiteit worstelen.  

De schrijfstijl van de beide schrijvers is daarnaast perfect op elkaar afgestemd. Het is opmerkelijk dat zo’n beladen onderwerp op een vrij lichte manier wordt gebracht, waardoor je door het boek heen vliegt. Deze manier van schrijven laat ook ruimte vrij voor emoties. Wanneer je leest dat verschillende personages op hetzelfde moment door de schrijvers op een ontroerende en kwetsbare manier aan het huilen worden gebracht, is dat voor de lezer ook een emotioneel moment. 

Echte Amerikaanse jongens is een eerlijk, rauw en emotioneel boek over de raciale ongelijkheid in de Verenigde Staten. Op een intense manier hebben twee schrijvers twee perspectieven van één verhaal vormgegeven. Na het lezen van de laatste pagina’s blijf je stil en ontroerd achter, want je weet dat de namen op de laatste bladzijdes echte slachtoffers waren.