Prachtige, gedetailleerde beschrijvingen

Het boek ‘Stof & Schitteringen’ heeft wat langer op mijn ‘Currently reading’ gestaan, dan het eigenlijk had moeten (of mogen) staan. Dit kwam mede door drukte in mijn leven en juist niet door het boek zelf. Want toen ik eenmaal de tijd had gemaakt om dit boek te lezen, heb ik er één avond en een kleine ochtend over gedaan om het uit te lezen. Er hangt namelijk een zekere spanning in het boek en tot de een-na-laatste pagina heb je nog geen flauw idee hoe het gaat eindigen. Dat vind ik een enorm pluspunt aan dit boek.
Het is niet zo dat het nagelbijtendspannend is, maar het is wel spannend. Ik vond het spannend op een nieuwsgierigmakende manier. Ik had echt geen flauw idee waar het zou eindigen en iedere keer werd ik op een ander spoor gezet. Na een aantal keer had ik het wel door en dacht: “ja, ik kan dat nu wel denken, maar het gaat toch niet zo gebeuren.”

Een andere pluspunt aan dit boek is de setting en de omgeving. Deze is zo gedetailleerd -maar ook weer niet- beschreven dat je je als lezer helemaal in het land van Parsia waant. In gedachten zag ik iedere keer voor me hoe het er uit zag. De omgeving wordt er op de juiste manier bij gehaald.
Er is een stuk in het boek (ja, ik wil geen spoilers geven) waarin de omgeving zo tegenstrijdig was met de gevoelens van de personages, dat ik het gewoonweg prachtig vond. De omgeving was (in mijn ogen) prachtig beschreven en ik zag helemaal voor me hoe dat stukje land er uit zag. Ik vond het een waar paradijs: een vredig stuk land dat je alleen maar op foto’s ziet en waarvan je denkt: “Goh, daar wil ik heen!”
En als je dan las hoe de personages zich voelden, ondanks dat mooie stuk land… Precies het tegenovergestelde en dat vond ik zo mooi gedaan, dat contrast.

Nog een pluspunt: de personages. Joy Harting, Seamon Lentan en Valeria de la Meray zijn (of worden) een ijzersterk trio. Joy is eigenlijk degene die (een groot deel van) het verhaal vertelt. In het begin vond ik haar wel een leuke dame, maar op het einde ging ik me een beetje aan haar ergeren. Hoewel ik niet kan beschrijven of bedenken wat ik zou doen in haar situatie, toch was ik haar wel een beetje zat op het einde. Mijn voorkeur gaat het meest uit naar Seamon. Hij is de mysterieuze van het trio, degene die veel denkt en weinig zegt. Stiekem vraag ik me af wat er allemaal in zijn hoofd omgaat en ik wil het zo graag weten!
Valeria is trouwens ook echt een geweldig personage: haar duistere humor en lef waardeer ik nog het meest.
Het trio vult elkaar mooi aan. Daar waar Valeria wat aan sympathie voor anderen mist, vult Joy haar prachtig aan. Joy mist zo nu en dan een gigantische partij ballen, waar Valeria en Seamon haar dan weer mooi aanvullen.

Een minpuntje (ja, ik moet toch wel kritisch blijven): zoals ik aangaf hangt er dus een bepaalde soort spanning in het boek. In het beginstadium van het verhaal is deze spanning redelijk zwakjes, waardoor ik het boek makkelijk weg kon leggen. Het eerste hoofdstuk begint heel spannend en sterk, maar dan wordt er een perspectief-switch gemaakt naar Joy Harting en zakt het een beetje in. Pas wanneer Seamon Lentan in beeld komt, loopt de spanning wat hoger op en werd het wegleggen van het boek een stuk moeilijker. En pas toen ik op zo’n 65 procent van het boek zat, werd het verhaal meeslepend spannend. Pas toen dacht ik: oh, ik móet weten hoe het eindigt want ik heb geen flauw idee.

Dat kleine minpuntje mag de pret zeker niet bedaren, want ‘Stof & Schitteringen’ heeft mij zeker vermaakt.