Kafkaiaanse horror sciencefiction

Ook bij de tweede en zelfs derde keer lezen – met tussenpozen – blijft L.O.O.P. boeien. Dat komt omdat er in dit verhaal veel verschillende thema’s en genres zitten, die Holslag op een evenwichtige manier met elkaar heeft verweven.
Op de eerste plaats is daar de hoofdpersoon, die een vermeende terrorist moet ondervragen. Hij is vervreemd van zijn werk, vraagt zich af wat het doel is, staat emotioneel onder druk door agiterende herinneringen aan eerdere ondervragingen die verkeerd af liepen; vervreemd ook van de organisatie waarin hij werkzaam is, die onduidelijke eisen en verwachtingen stelt, die hem bewaakt, hem uiteindelijk ook op hogere verdiepingen bij de directie roept. Een existentieel vacuüm die erg Kafkaiaans aandoet, ofwel: de horror die we van Anthonie Holslag kennen.
Het is deze keer een maatschappijkritische horror die, haast terloops, nog wordt verdiept met sciencefiction, en die daardoor nog realistischer wordt. De moderne mens die in toenemende mate een ‘human resource’ wordt in grote organisaties – politiek, financieel – waarvan hij de werkelijke doelstellingen steeds minder, steeds moeilijker doorziet en die steeds minder ruimte krijgt voor medemenselijkheid, zowel wat betreft zijn collega’s en leidinggevenden als zijn familie en de mensen waarop zijn werk is gericht. Maar, en dat is misschien nog wel de meest huiveringwekkende boodschap van dit verhaal, in wezen is het niet nieuw, is het slechts oude wijn in nieuwe zakken.
De nieuwe zak waarin Anthonie Holslag de condition humaine deze keer heeft verplakt, is van hoge kwaliteit.
(Paul van Leeuwenkamp)