Originele insteek, donker randje

Ik vond de omslag van dit boek meteen ontzettend mooi, en de vermelding 'a Fairy Tale Story' deed de rest. Fairytale fantasy is een van mijn favoriete subgenres. Zodra ik begon te lezen, merkte ik wel dat ik met dat laatste een verkeerde inschatting had gemaakt. Dit is meer te klasseren als een uitgebreid, duister sprookje, dan als een hervertelling.

Over de schrijfstijl hink ik op twee gedachten: ik hou normaal niet van een al te hoogdravende stijl, maar in dit boek zijn dat de stukjes waar ik het meest van genoten heb. De proloog en de epiloog brachten enorm veel sfeer. Daar tussenin wisselde de stijl tussen sprookjesachtig en, zeker waar we in het hoofd van het hoofdpersonage zitten, bijna kortaf eenvoudig. Die wissels vond ik soms wat abrupt, de bijhorende sfeerverschuiving ook. Datzelfde geldt voor de perspectiefwisselingen van 3de persoon naar alwetende verteller. De alwetende verteller creëert afstand, en die bleef op den duur hangen, waardoor ik wat uit het meeleven met Sieglinde werd geduwd. Daarnaast kwam ik hier en daar wat schoonheidsfoutjes in het taalgebruik tegen (niet veel, maar ik word daar toch telkens even door uit het verhaal gehaald) - jammer, want De Keyzer schrijft verder echt goed, het zijn details die er door een laatste redactieronde uitgehaald hadden kunnen zijn.

Het verhaal zelf houdt je vast. Het Blauwbaardmotief is intrigerend, en de graaf was sterk neergezet. Je blijft een poos in het ongewisse of hij echt de figuur is die uit de verhalen van de dorpelingen naar voren komt of niet. Sommige elementen zijn misschien vertrouwd, de uitwerking is dat absoluut niet, je hebt geen idee waar dit heen gaat.

Ik miste een beetje karakteruitdieping. De graaf is de enige die sterk naar voren komt. Sieglinde torst emotioneel een zware last mee, maar daar wordt vooral 'over' verteld, het wordt niet op een directe manier behandeld. Daardoor bleef het wat geheimzinnig, en had ik het idee dat er nog iets achter schuilging, maar daar bleef ik op mijn honger zitten. Niettemin is het een sterk thema, dat de individualiteit van het hoofdpersonage aan de orde stelt. Zo op het oog lijdt ze onder de perceptie van de maatschappij, maar in feite deed ze zichzelf een hoop van haar ellende aan.

Er zitten heel veel intrigerende en originele elementen in dit verhaal, maar hier en daar had een en ander een beetje meer uitgediept mogen worden. Het einde, bijvoorbeeld, had een onverwachte wending, maar zo onverwacht en onaangekondigd dat de impact ervan een beetje verloren ging. De epiloog zette echter wel weer een sterk punt achter het geheel.

Een dikke 3 sterren, en ik ben benieuwd wat er op dit debuut gaat volgen.