Aangrijpend oorlogsverhaal met romantische twist

De postbezorgster van Parijs is de nieuwe roman van Meg Waite Clayton. Zij werd bekend met het boek De laatste trein naar de vrijheid wat zich ook tijdens de Tweede Wereldoorlog afspeelt.
We maken kennis met Nanée, een jonge Amerikaanse vrijgevochten vrouw, die zich jaren geleden in Parijs gesetteld heeft. Tijdens een tentoonstelling van surrealistische kunstenaars leert ze Edouard Moss kennen, een joodse Duitser, die samen met zijn dochtertje Luki naar Frankrijk gevlucht is omdat zijn kunstfoto's in Duitsland als te aanstootgevend werden bevonden. Meteen is er een wederzijdse aantrekkingskracht voelbaar tussen Nanée en Edouard.
Nadat Duitsland Frankrijk is binnengevallen, besluit Nanée niet terug te gaan naar Amerika maar begint ze voor het verzet in Frankrijk te werken als postbezorgster. Haar taak bestaat erin om persoonlijk berichten af te leveren waarbij ze telkens grote risico's moet nemen om niet betrapt te worden.
Ondertussen is Edouard Moss opgepakt en gevangen gezet in het concentratiekamp Camp des Milles. Zijn dochtertje heeft hij in veiligheid weten te brengen maar hij weet niet waar ze zich nu bevindt. Wanneer Nanée ontdekt dat Edouard gevangen zit, besluit ze een poging te doen om hem te bevrijden en op zoek te gaan naar Luki. Daarna gaat ze zelfs zover dat ze mensen over de grens helpt smokkelen.
Het boek wordt hoofdzakelijk geschreven vanuit het perspectief van Nanée. Daarnaast komt ook Edouard veel aan bod en af en toe zit er ook een klein hoofdstukje van Luki tussen. Ieder hoofdstuk begint met een tijd- en plaatsaanduiding. De hoofdstukken zijn kort en geregeld zitten er tijdsprongen tussen van enkele maanden. Het boek begint in de aanloop van de oorlog in het jaar 1938 en eindigt er middenin in het jaar 1941.
De schrijfstijl van de auteur is heel gedetailleerd en leest vlot weg. Er komen heel veel onderwerpen aan bod. Niet alleen over de wreedheid en ontbering van de oorlog maar ook over het surrealisme en kunstwerken krijgen we veel informatie. Het maken van hartverscheurende keuzes, de kracht, moed en zelfopoffering van de mensheid in moeilijke tijden, een vleugje romantiek en onvoorwaardelijke vriendschap en toewijding staan centraal in dit verhaal.
Aanvankelijk had ik veel moeite om in het boek te komen. De aanloop was net iets te lang en de beschrijvingen over surrealistische kunst waren voor mij een beetje te veel van het goede. Pas halfweg begon de spanning te stijgen en werd het boek grondiger uitgediept op emotioneel en psychologisch vlak. Veel dingen werden niet uitgesproken maar waren heel tastbaar en raakten me diep. Fijn was ook dat de auteur sommige oorspronkelijke benamingen en taalgebruik behouden heeft. Af en toe zaten er Duitse zinnen en uitdrukkingen tussen, dit vond ik een leuke toevoeging.
Ik had een grote bewondering voor Nanée, een heel sterke vrouw die ook in het echt bestaan heeft aangezien dit verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten. Edouard bracht bij mij een zekere triestheid en compassie teweeg. En als je zoals ik zelf moeder bent, dan kun je begrijpen dat ik gecharmeerd maar ook ontroerd werd door de manier waarop Luki met alles omging. Op het einde geeft de auteur verdere toelichting naar wat er zich echt heeft afgespeeld, over de personages en plaatsen waarop ze zich gebaseerd heeft om dit boek tot stand te brengen.

Het verhaal heeft mij aangenaam verrast. De voor mij wat saaie aanloop werd helemaal weggeblazen door de tweede helft. Dit oorlogsboek is geen typisch oorlogsboek (of misschien heb ik er te weinig in dit genre gelezen). Het springt er voor mij vooral uit omdat er zoveel diepgang en emoties inzitten, ik kreeg er kippenvel van. Ik moest er even van bekomen voordat ik een nieuw boek kon oppakken.
Het vorige boek van de auteur De laatste trein naar de vrijheid staat ook op mijn e-reader maar ik ben er nog niet aan toegekomen om het te lezen. Ik ben er nu wel heel nieuwsgierig naar geworden.
Ik geef dit boek 4*/5.
Bedankt aan Harper Collins voor het vooruitleesexemplaar!