Was het maar satire

Windmeijer en Evenboer hebben op zich een interessante theologische theorie in handen. De verantwoording achterin is keurig gedaan: er wordt netjes uitgelegd wat feit is, wat verzonnen is en wat valt onder speculatie. Daar is niets mis mee.

Maar dan het verhaal.
De plot is ronduit ongeloofwaardig. Doorbraken van wereldschokkende aard worden gedaan op regenachtige middagen met een laptop en een kop koffie, meestal nadat iemand een Wikipedia-pagina heeft bekeken. Een Roemeense student-hacker, levend op pizza en Red Bull, wordt moeiteloos door de bad guys ingeschakeld om banken, en politiesystemen te hacken.

De hoofdpersoon, een religiewetenschapper, wordt herhaaldelijk door anderen gewezen op bijbelteksten die hem kennelijk nog nooit zijn opgevallen. Ondertussen stapelen de thriller-clichés zich op: geheime genootschappen, achtervolgingen, geweld, en een allesomvattende dreiging waarvan de contouren vaag blijven.

De dialogen zijn houterig, het geweld buitenproportioneel en zonder psychologische verwerking, en de spanning komt vooral voort uit herhaling van bekende motieven. Meer geweld maakt het niet spannender, en zeker niet geloofwaardiger.

Een detail als de Mickey Mouse-mok — mogelijk een knipoog naar Dan Brown — suggereert dat de auteurs zich bewust zijn van hun voorbeeld. Maar waar Brown tenminste de formule beheerst, voelt Revolutie als een slap aftreksel.

Het had satire kunnen zijn. Misschien was het zelfs beter geweest als het satire was.
Maar ik vrees dat het dat niet is.

1,5 tot 2 sterren