Gemiste kans

Een scherp geschreven roman die begint als een genadeloze ontleding van de hogere middenklasse en eindigt als een gemiste kans. De opening is meedogenloos in zijn observatie van fatsoen en hypocrisie: de toon is helder, direct eneen tikje giftig. Koch weet precies hoe die burgerlijke zelfgenoegzaamheid ruikt, hoe ze praat, hoe ze zichzelf moreel verheft.

Toch verliest het boek gaandeweg iets van zijn kracht. De onbetrouwbare verteller is effectief maar niet verrassend, eerder functioneel. De afbrokkeling van de menselijke facade is goed gedaan, stukje bij beetje wordt het laagje beschaving afgepeld, echter, als de aap uit de mouw komt voelt het voor mij toch als een cop-out. Het morele verval boet aan kracht in. Claire is daarentegen het meest interessante personage: complex, rationeel en moreel dubbelzinnig. In haar zit de roman die Koch had kunnen schrijven, maar hij laat haar grotendeels in de schaduw van Paul staan.

De centrale vraag, hoe ver je gaat om je familie te beschermen, heeft een zekere morele spanning maar geen existentiële diepte. Misschien klonk in 2009 die vraag scherp; vandaag voelt ze wat sleets, misschien juist omdat dit boek haar tot cliché heeft gemaakt.
Het diner blijft goed in toon en controle, maar is ook een boek van gemiste kansen.

3,5 ster