Ons verlangen

De wegens schandalen opgestapte staatssecretaris van Financiën en tevens megalomane Henry Loman gaat op retraite in een klooster. Bij toeval is het Jacob, de conciërge en klusjesman van het klooster, die hem naar zijn kamer brengt omdat de broeders even afwezig zijn voor gebed.
Het is dat het moet want Jacob verafschuwt en dicht ieder mens gebreken toe. Ze staan eigenlijk alleen maar in de weg in zijn verafgoding van Jezus. Zo omschrijft Gerritsen het heel mooi als:
"Zijn liefde voel ik vooral wanneer ik alleen ben. Andere mensen leiden me af van dat geluk, leiden God af zou ik haast zeggen, staan voor zijn uitzicht, zodat ik zijn liefde niet meer voelen kan. Ik weet natuurlijk dat die redenering niet kan kloppen en dat het aan mezelf ligt dat ik de blik van andere mensen zo veel macht geef. Dat ik het ben die God negeert als ik onder de mensen ben."
Maar uiteindelijk helpen de twee elkaar. Henry wil zijn zonden alleen bij Jacob kwijt (achteraf blijkt waarschijnlijk omdat dit een eenling betreft en zijn verhalen bij Jacob veilig zijn) en voor Jacob brengt de komst van Henry teweeg dat hij eindelijk verlangen naar zijn aandacht voelt, een gevoel dat hij nooit gekend heeft en hij beschouwt Henry als zijn 'gids' terug naar God. De mensen die hem normaal stoorden doen dat niet langer door zijn vers geopende blik: "Niet de mensen waren daardoor aanweziger dan anders, het was de ruimte tussen de mensen, het wit tussen de regels. In die ruimte is de Heer."
Ik wil niet meer verklappen dan nodig is maar uiteindelijk blijken de gevoelens die beide heren voor elkaar hebben anders te zijn dan ze lijken.
Is hier sprake van een nieuwe verlosser en een nieuwe Paulus. Of toch niet?
Onder de laag symboliek schuilt een makkelijk geschreven stijl. Het leest lekker weg en op een heel natuurlijke manier geeft Gerritsen de twee belangrijkste karakters menselijke eigenschappen, zowel positief als negatief, net zoals in de werkelijkheid en dit maakt het als geheel zeer geloofwaardig.
Na lezing vraag je jezelf nog lang af wat de schrijfster hier allemaal opgetekend heeft met betrekking tot alle levensvragen van de hoofdpersonages die net zo goed spelen in ons eigen bestaan. Dat is het mooie van dit boek; je blijft met vele vragen achter (die iedere lezer op zijn eigen manier kan interpreteren). En daar raak je ook meteen de kern. Gerritsen wil in haar onderzoek naar het geloof in plaats van antwoorden geven vooral ons verlangen daarnaar optekenen. Op onze levensvragen is uiteindelijk geen (of in ieder geval geen eenduidig) antwoord te vinden en dat is precies wat dit boek ook doet. Het leven is iets dat op je pad komt net als dit verhaal.