Meesterwerk!

Als Joods meisje van 3 wordt Leie ondergebracht bij een liefdevol boerengezin tijdens WO II. Ondanks deze goede mensen begint dan het wachten tot ze weer opgehaald wordt. Haar beide ouders komen uiteindelijk echter om in een concentratiekamp (denkt ze). Toch blijft ze wachten...

Het wachten resulteert in een relatie met Dirk, twee zoons maar desondanks blijft ze verder wachten tot de tijd haar wonden zal helen en haar herinneringen uit gaat wissen maar in de jaren '70 wordt Leies zorgvuldig opgebouwde leven op z’n kop gezet door het overlijden van de vrouw bij wie ze als kind was ondergedoken en ze iets ontdekt waar ze zich enorm schuldig om zal voelen. Ze beseft dat haar zelf gecreëerde verhaal niet klopt en dit zorgt voor een identiteitscrisis en een diepe depressie. Het onverwerkte jeugdtrauma van Leie tast uiteindelijk elk lid van haar gezin aan.

Dit gegeven wordt door Machteld Siegmann gebruikt in een roman met meerdere perspectieven. We lezen door de ogen van de twee zoons, haar man en Leie zelf, wat voor invloed dit heeft op hun leven (zorgt voor grote twijfel aan het geloof bijvoorbeeld wat als een rode draad door het boek loopt) en hoe ze er uiteindelijk bovenop proberen te komen. Tevens wordt er in de derde persoon over het verleden vertelt. Dit werkt uitstekend want als je dit verhaal alleen door de ogen van Leie had gezien was het een dun en niet zo rijk boek geworden. Daarnaast is het de auteur gelukt om de personages sprekend en geloofwaardig te maken. Ze komen voor je ogen tot leven. Dirk, een hardwerkende man, Anton, een puberende opgroeiende jongen die eigenlijk meer positieve aandacht nodig heeft en de jonge Meeus die zijn moeder voor alles probeert te beschermen op een aandoenlijke manier.

Behalve de prachtige metaforen ("Zo dicht als de mist was ze"), beeldend taalgebruik ("Onder een lucht vol vegen, alsof iemand eraan heeft zitten gummen") en vlotte pen valt haar schrijfstijl niet op en dat bedoel ik als een groot compliment. Regelmatig zijn er auteurs die bepaalde niet-passende elementen er in persen wat de leesbaarheid niet ten goede komt. De auteur was als een onopvallende scheidsrechter (uitstekend gefloten dus). Er wordt genoeg verteld om niet te zwemmen en niet te veel zodat je als lezer bepaalde zaken zelf kunt/mag invullen. Enorm rijk en toch geen woord te veel (of te weinig) . Tevens weet ze de tijdsbeelden van de oorlogsjaren en de jaren '70 goed te vangen. De omschrijvingen voelen wat nostalgisch en lomig aan. Heerlijk om in weg te dromen zoals tijdens het handmatige melken in de volle zon:
"De aders kronkelen in het zachte wit en in de leiding kolkt volle vette melk, o God laat het een oneindige hoeveelheid volle vette melk zijn."

De stukjes van de puzzel vallen uiteindelijk letterlijk en figuurlijk in elkaar voor zowel Leie als de lezer.
Ben er nu al van overtuigd dat dit het beste is wat ik gelezen heb en zal lezen dit jaar. En heel fijn om te weten dat de auteur druk bezig is met nieuw werk!