Lezersrecensie
Goed te pruimen
Wat een boek weer van Dimitri Verhulst. Hij blijft geweldig en beeldend schrijven. De plot lijkt niet heel opzienbarend (eenzame man, afgelegen wonend, doemdenker vindt liefde) maar weet toch te verrassen.
Mattis is een eeuwige tweede met een voortdurende, innerlijke strijd om een keer te overwinnen. Echt een typisch Verhulst-personage. Het tegenovergestelde van een held waar je desondanks een zekere sympathie voor krijgt. Zo fijn. Bij de start van dit boek lijkt hij het bijltje er definitief bij neer te gooien maar dan is daar die leuke weduwe ... waar hij uiteindelijk toch ook weer op de tweede plaats dreigt te komen. In zijn relatie met Elma blijkt hij duidelijk de mindere partij van Erik (de overleden echtgenoot waar nog alles om draait bij Elma). Ik heb hierboven niet voor niets 'plot lijkt niet opzienbarend' geschreven omdat je als lezer voelt dat hij wederom het onderspit gaat delven. Maar dan neemt hij het heft in eigen hand en overwint voor het eerst in zijn leven, van een dode dat dan wel (en op een dubieuze, maar ook zeer grappige wijze).
De uitwerking van dit alles is fantastisch, zin na zin:
"Het onbelang van opvallen had men hier van de dieren geleerd: wie het vizier versierde belandde in een bad van boter op een bord."
Sterk staaltje alliteratie en andere speelsheid met taal!
Daarnaast kan hij als geen ander humor verweven zonder dat het storend wordt:
"Nadat Paus Johannes in 855 van een kind beviel, en dus ene pausin Johanna bleek te zijn, werden de na haar regerende kerkleiders gecontroleerd op het bezit van een koppel zaadballen."
En een passage waar ik enorm voor viel waarbij hoofdpersonage Mattis in het begin van het boek twijfelt hoe zich van het leven te beroven, ophanging of schieten, tik, tak, tik, tak:
'"... dat ik begreep nooit mezelf uit dit bestaan te kunnen schieten.
Tik, tak, tik,
tak.
Alleen de bomen bleven over."
Briljant! En zo valt er nog zoveel moois te bewonderen in deze complete roman van slechts 150 pagina's (geen novelle hoor voor mij).
Mattis is een eeuwige tweede met een voortdurende, innerlijke strijd om een keer te overwinnen. Echt een typisch Verhulst-personage. Het tegenovergestelde van een held waar je desondanks een zekere sympathie voor krijgt. Zo fijn. Bij de start van dit boek lijkt hij het bijltje er definitief bij neer te gooien maar dan is daar die leuke weduwe ... waar hij uiteindelijk toch ook weer op de tweede plaats dreigt te komen. In zijn relatie met Elma blijkt hij duidelijk de mindere partij van Erik (de overleden echtgenoot waar nog alles om draait bij Elma). Ik heb hierboven niet voor niets 'plot lijkt niet opzienbarend' geschreven omdat je als lezer voelt dat hij wederom het onderspit gaat delven. Maar dan neemt hij het heft in eigen hand en overwint voor het eerst in zijn leven, van een dode dat dan wel (en op een dubieuze, maar ook zeer grappige wijze).
De uitwerking van dit alles is fantastisch, zin na zin:
"Het onbelang van opvallen had men hier van de dieren geleerd: wie het vizier versierde belandde in een bad van boter op een bord."
Sterk staaltje alliteratie en andere speelsheid met taal!
Daarnaast kan hij als geen ander humor verweven zonder dat het storend wordt:
"Nadat Paus Johannes in 855 van een kind beviel, en dus ene pausin Johanna bleek te zijn, werden de na haar regerende kerkleiders gecontroleerd op het bezit van een koppel zaadballen."
En een passage waar ik enorm voor viel waarbij hoofdpersonage Mattis in het begin van het boek twijfelt hoe zich van het leven te beroven, ophanging of schieten, tik, tak, tik, tak:
'"... dat ik begreep nooit mezelf uit dit bestaan te kunnen schieten.
Tik, tak, tik,
tak.
Alleen de bomen bleven over."
Briljant! En zo valt er nog zoveel moois te bewonderen in deze complete roman van slechts 150 pagina's (geen novelle hoor voor mij).
1
Reageer op deze recensie
