Een beschadigde en gemankeerde, maar geniale vrouw

Ik ben groot fan van Elizabeth Jane Howards Cazalet-serie. Ik weet dat die semi-autobiografisch is, dus wilde ik ook Howards échte autobiografie lezen. Ik hoopte op meer moois in Cazalet-stijl. Dat heeft 'Achteraf bezien' echter absoluut niet te bieden.

Ik hou zo van de Cazalet-serie omdat de auteur enorm veel empathie, mensenkennis en psychologisch inzicht lijkt te hebben. Hoe anders is het haar gelukt zulke levensechte personages te scheppen?! Maar wat blijkt: in het echte leven was Elizabeth Jane Howard totaal blind voor mensen hun eigenschappen en drijfveren. Voor mánnen hun eigenschappen en drijfveren, met name. Het doet gewoon pijn om te lezen hoe Howard, al jong beschadigd door haar ouders, steeds weer de verkeerde man uitkoos, nul grenzen stelde, totaal geen zelfinzicht had. En hoe ze, ondanks therapie, NOOIT IETS leek te leren. En empathie had ze in het echte leven ook al weinig. In ieder geval waar het haar eigen dochter betrof. Of anders wel de echtgenotes van haar vele getrouwde minnaars.

Als ik niet zoveel van de Cazalets had gehouden, had ik dit boek allang opzij gegooid. Want er lijkt verdorie wel een heel kortzichtige, egoïstische, zich totaal niet van haar aristocratische en 'pretty' privilege bewuste snob aan het woord.

Maar dan ben ik misschien te hard. Elizabeth Jane Howard was misschien een beschadigde en gemankeerde vrouw, ze schreef wél heerlijke boeken. Daarin was ze geniaal.

Mogen we haar maar lang als zodanig herinneren.