Een lastig verhaal

Ook ‘De barones’ van Anne Glenconner is weer interessant, maar irritant, net als haar eerste boek ‘De hofdame’. Het geeft gewoon een enorm ongemakkelijk gevoel om een kijk-mij-nou-eens-een-interessant-leven-gehad-hebbenboek te lezen van een auteur die heel lang in een gewelddadige relatie zat en twee kinderen heeft verloren.

Nu doet ze in dit tweede boek over haar leven als aristocraat/hofdame wel minder luchtig over haar gewelddadige man en relatie dan in ‘De Hofdame’. Waardoor je al meer met haar mee kan voelen. Toch zijn de passages waarin ze zich vrij probeert te pleiten waar het de dood van haar zoon Charlie betreft, nog steeds erg pijnlijk om te lezen. Charlie is in zijn jeugd zó erg beschadigd, en daar was zíj bij. Zíj was Charlies afstandelijke moeder, getrouwd met zijn tirannieke vader (die bv zomaar zijn geliefde nanny ontsloeg). Het is niet verbazingwekkend dat Charlie aan de drugs is geraakt! En ja, het is wel geloofwaardig dat álle Engelse aristocratische ouders in die tijd zoveel afstand van hun kinderen namen, en dat een vrouw geacht werd haar man boven haar kinderen te stellen, ook al was hij dan zwaar gestoord, maar dat pleit onze barones/hofdame niet helemaal vrij, vind ik. Waardoor het verder lastig met haar meeleven is.

Nou ja, van de avonturen met Prinses Margaret, die in dit boek meer tot leven komt dan in het vorige, heb ik toch erg genoten. En daarom heb ik het boek ook niet weggelegd, wat mijn moralistische gepreek hierboven wellicht enigszins hypocriet maakt.

Maar het is allemaal tóch een lastig verhaal - letterlijk.