Goed, maar zeker niet haar beste

Delphine de Vigan is een fantastische schrijfster. Dat weet iedereen die 'Niets weerstaat de nacht' en 'Dagen zonder honger' heeft gelezen. Maar na deze twee boeken waren de onderwerpen die het leven deze auteur heeft aangereikt op. Hoe ze met dat gegeven worstelde, is te lezen in het fantastische, maar tegelijk enigszins langdradige 'Het ware verhaal van haar en mij.'

'Verborgen verbintenissen' is veel strakker van compositie dan 'Het ware verhaal.' Daarom is het boek ook de helft zo dun als z'n voorganger. Eerst is het daarom bijna alsof er een andere schrijver aan het werk is geweest, maar al gauw herken je Delphines empatische, elegant-Franse, fijne schrijfstijl.

De karakters Theo, Mathis, Helene en Cecilie zijn levensecht uitgewerkt, en vooral de problematiek van de twaalfjarige Theo, kind uit een vechtsscheiding tussen twee wanhopige ouders, schuurt en wringt en spat van de pagina's. Ook in de levens van Helene en Cecilie spelen problemen, waar helaas niet veel meer dan de contouren zichtbaar worden.

'Verborgen verbintenissen' is een goed boek, maar van mij had het dubbel zo dik mogen zijn. Want ik wil meer - véél meer- over de personages weten. Delphine de Vigan kan namelijk als geen ander papieren mensen tot leven wekken.